شاید ستاره‌ها...

لنی با عصبانیت به آسمان صاف خیره شده بود.البتته عادت همیشه اش بود،اوقاتی که دیگران را غمگین می‌کرد،لنی را عصبانی می‌ساخت.درکل میانه اش با غم شکر آب بود،غمش همیشه جایش را به غضب می‌داد.«نفرت انگیزه...»طوری این کلمات را به سوی ستارگان بی‌گناه ادا می‌کرد،گویا روز بد او تقصیر آنهاست.

ناگفته نماند که او حتی عاشق ستاره ها بود‌.جز محدود کسانی بود که تقریبا عاشق همه چیز بود،اما هنگام خشم،کل هستی در نظرش منفور بود.نگاهش را از ستاره ها گرفت‌،حالش را با یادآوری اینکه فقط اوست که ناخوش است و حتی آسمان هم صاف و شاد است خراب می‌کرد.

همه خواب عمیقی را به آغوش کشیده بودند،اما لیست بلندبالای بی‌وقفه ی کار های لنی تازه چند دقیقه پیش،ساعت دو بامداد به پایان رسیده بود.مثل همیشه فراموش کرده بود که به دوستانش زنگ بزند و خبر دهد که نمی‌تواند امشب را با آنها بگذراند.شاید هم فراموشی فقط بهانه ای بیش نبود.

ته دلش،او فقط حوصله شنیدن دوباره ی القاب خسته کننده و نچسب را از طرفشان نداشت.ته دلش،حتی این را نیز می‌دانست که هیچ یک از آنها حتی دوستانش نیستند. آهی غضبناک کشید و باز به ستاره ها چشم دوخت.در این لحظه،حتی از اینکه اقرار می‌کرد آن ستاره های بیچاره قشنگترین اتفاق روز او هستند هم متنفر بود.مقاومتش سر کشید و با لبخند کمرنگی از روی حرص زمزمه کرد:«از اینکه همه چیز تو این روز مزخرف قشنگه هم...متنفرم.»