حتی اگر زمان مرگ خورشید فرا رسد

کاش ماه بودم تا هرشب او را تماشا کنم از آن دور دورها مراقبش باشم کاش میشد دستانش را بگیرم و به دنبال خود بکشم به جنگلی به وسعت عشقم به او آدم گاهی سرگردان می‌شود، راهش را گم می‌کند، او همان نوری هست که راهم را روشن میکند نمی‌دونم چقدر قرار تو این دنیا باشم ولی تا آخرش دوستت دارم و هیچوقت پشیمون نمیشم حتی اگر زمان مرگ خورشید فرا رسید من باز اول سراغ تو را خواهم گرفت نمیدانم چرا ولی این ذاتی است میگویند انسان عاقل خودپسند است و انسان دیوانه به فکر دیگری ، آری تو مرا انسانی کردی که دیوانه تو‌ باشد

زمان مرگ خورشید فرا رسید من باز اول سراغ تو را خواهم گرفت نمیدانم چرا ولی این ذاتی است میگویند انسان عاقل خودپسند است و انسان دیوانه به فکر دیگری ، آری تو مرا انسانی کردی که دیوانه تو‌ باشد می توانم چشمانم را ببندم و فکر کنم هم اکنون کنارم ایستاده ای ، دستان ظرفیت را روی چشمانم گذاشتی. و ازم میخواهی حدس بزنم کیستی

و من می گویم خروسی که صبح ها برای او بیدار میشوم تو دستت را می کشی و سیلی بر صورتم میزنم من نیز میخندم و میگویم مگر جوابم اشتباه بود ؟ خروس منی که به خاطرش زنده ام بهتر است ؟

کاش میشد دستانش را بگیرم....