چشمای‌بی‌فروغ..!

- سال سومِ دانشگاه بود که برای کارشناسی ارشدش اومد دانشگاه ما . بایه تیپ و ظاهرِ عجیب و غریب . پسر باشخصیتی بود و خیلی زود همه ی دانشکده مریدش شدن . از قضا باهاش چهارواحد مشترک داشتیم . . بلبل زبونِ کلاس تا قبل اون ؛ من بودم . اما اومده بود تا رویِ منو کم کنه انگار ! موهاش بلند بود . تا روی شونه هاش و یه ته ریشِ مرتب داشت و تویِ ابروهاش با تیغ خط انداخته بود . خلاصه همه جوره دور بود از منِ رسمیِ اتو کشیده ‌.

اما افکارمون به شدت نزدیک بود به هم . همین مارو به هم وصل کرد . از صدقه سریِ کنفرانسُ پژوهش هایِ مشترک ؛ مدام ورِ دلِ هم بودیم. دوتایی رو انگشت میچرخوندیم کلاسارو . چشممون یه دفعه افتاد به هاله‌یِ عشقِ دورِ قلبمون . به وابستگیمون . دوری از هم میکشتمون اما لب وا نمیکردیم . تا اینکه اوایل بهمن به زبون اومد . و گفت حرف دلش رو . گفت که رفته واسه من . گفت و گفت . اما منِ خودخواهِ بی انصاف ؛ بد زدم تو ذوقش . خاموش کردم برقِ چشمایِ سیاهِش رو .

ببین ؛ من و تو اصلا به هم نمیخوریم . ما فقط دوتا دوست میتونیم بمونیم . همین . دلم جیغ میزد سرم و میخواستش . . میکوبید به در و دیوار و میخواستش . اما دوست داشتم ببینم به خاطرم تغییر میکنه . یا نه . . چشمایِ بی فروغُ صورتِ ناراحتش ؛ کشت منو اما . پیاده نشدم که نشدم از خر خودخواهی . ندیدمش چند روز . دلم سرِ مغزِ تعطیلم فریاد میزد . دلشوره و نگرانی واسش ؛ داشت میکشت منو . یه هفته گذشت . کشت تا گذشت

تو سالن وایساده بودم منتظر استاد که از پشتِ سر ؛ صدایِ آشناش صدام زد . برگشتم که کاش . میمردم و برنمیگشتم . موهاش نبود . یعنی اونقدری نبود . کوتاهِ کوتاه . یه ریشِ پرفسوریِ مضحک با یه تیپِ رسمی که ؛ انگار داره میره خواستگاری . ماتم برده بود . کشوندم سمتِ حیاطِ دوحوض و گفت : خب خانوم معلم . حالا چی میگی حله . یا برم شبیه استاد وثوقیان بشم و برگردم .

نمیشناختمش رسما . انقدر عوض شده بود که نمیشناختمش . دلمم حتی خفه‌خون گرفته بود . تو یه لحظه . تمومِ حسِ دوست داشتنش ؛ شد یه حفره ی عمیقِ بی تفاوتی . سـردِ سرد شد تنورِ داغِ عشقش . شده بود همونی که باید می شد تا بخوامش ؛ اما . ذره ای دیگه نه میشناختمش و نه میخواستمش . فهمیدم من اون آدمِ قبل ؛ با همون ظاهر و همون مدل موها میخواستم . فهمیدم ؛ این آدمِ عوض شده هیچ جایی تو دلم نداره . رفتارم باهاش به قدری سرد شده بود ؛ که حالشُ به هم زدم .

دستِ خودم نبود . نمیتونستم باهاش کنار بیام . رابطه‌ام رو به کل باهاش قطع کردم . اونم دیگه حتی بهم سلام هم نمیکرد . حق داشت . گند زده بودم به احساس و باورش . ترم مهرماهِ سال بعد بود . که دست تو دستِ یه دختر دیدمش . . دلم که خیلی وقتِ پیش یخ زده بود . ولی پاهام شروع کرد به لرزیدن . همون جا ؛ من مردم و تموم شدم . و یاد گرفتم اگه عاشقی ؛ اگه دوسش داری . همونجوری که هست ؛ بپذیرش . هرگز سعی نکن کسی رو تغییر بدی . چون دیگه حتی ؛ خودتم نمیخوایش . . : )!