روز روزگاری

روزی روزگاری در زمان های قدیم , یک اتوبوس با جمعیت های زیاد شامل ۱۰۰ نفر قرار بود از شهری به شهری دیگر نقل و مکان کند

همگی میدانیم در زمان های قدیم چراغ در جاده و در خیابان ها نزاشته بودند و اختراع نشده بود , وقتی شب شد در تاریکی مطلق میرفتند

در جلوی اتوبوس یک ماشین ایستاد و راننده اتوبوس با چراغ های اتوبوس ماشین را دید و ایستاد و از اتوبوس خارج شد و رفت جلو و چند نفر آقایی از ماشین خارج شدند و گفتند ما میخواستیم برویم اما …

به چند گونی خوردیم و آنها بسیار زیاد است ما هم به سفر کاری میرویم نمیتوانیم آنها را برداریم و با خودمان ببریم , پس از شما خواهشمندیم آنها را چند نفر بردارند ببرند هر چقد هم برداشته اند برای خودشان میشود

راننده اتوبوس پیشنهاد اش را قبول کرد و مسافران ۱۰۰ نفری اش را پیاده کرد در تاریکی مطلق و راننده اتوبوس جریان را توضیح داد و مسافران گونی ها را برداشتد , کسانی کم برداشتند کسانی زیاد برداشتند

بالاخره گونی های زیادی که راه را بسته بود تمام شد , مسافران در تاریکی مطلق به اتوبوس سوار شدند , وقتی روز شد راننده اتوبوس گفت اگر گونی ها شما را اذیت میکند میتوانید آنهارا در کنار سطل زباله بیندازید

مسافران پیشنهاد راننده را قبول کردند و میخواستند به سطل زباله بیندازند گونی هارا ولی … نفری گفت چرا نگاه نمی کنیم ببینیم در داخل گونی مان چیست ? مسافران داخل گونی را نگاه کردند

کسانی که کم برداشته بودند در حسرت فرو میرفتند , کسانی که زیاد برداشته بودند در حسرت فرو رفته بودند , چون در داخل گونی ها طلا بود ! نفراتی که کم برداشته بودند به همدیگر میگفتند کاش زیاد برمیداشتیم کسانی که زیاد برداشته بودند میگفتند کاش باز زیاد تر برمیداشتیم