سرزمین غریبه ها P1

کنجکاوی برای بچه ها همیشه عاقبت های زیادی بوجود آورده.. سرک کشیدن این ور و اون ور شاید کمی از عطش قدرتمند کنجکاوی ما رو سیراب کنه اما هرگز نتیجه بی خطری نخواهد داشت.. مخصوصا اگه یه دختر بچه 12 ساله باشید

شبی بارونی و طوفانی درست وسط تابستون بود. کمتر میشد تابستون رو با همچین حال و هوایی پیدا کنی.. آسمون مینالید و می‌غرید و زوزه می‌کشید و نعره میزد.. رعد و برق هر از چند گاهی اسمون رو غافلگیر می‌کرد و ابر های سیاه و گنده اشک های درشت و سردشون رو به تن زمین می‌کوبیدند. درست وسط جاده ی خلوت روی زمین.. ماشین قدیمی و نقلی خانواده ی دارک هیل تلق تولوق کنان پیش می‌رفت. پاروا، تنها بچه و دختر خانواده ی دارک هیل روی صندلی عقب به خواب عمیقی فرو رفته بود و متوجه تکون های گاه و بیگاه ماشین روی دست انداز ها نمیشد.

.خیال داشت تا وقتی به خونه ی خاله انجی پشت تپه ها نرسیدن بخوابه و راه خسته کننده و طولانی جاده ای رو بگذرونه. قرار بود تابستون امسال رو خونه ی خاله انجی بمونن. پاروا خاله انجی رو دوست داشت اما بنظرش خاله انجی یه آدم عجیب و غریب و مرموز بود که توی یه خونه ی بزرگ دور از همه ی آدم ها زندگی می‌کرد بلاخره ماشین با ترمزی محکم درست وسط حیاط عمارت لایت اند ایستاد. عمارت زیبا، سفید رنگ و باشکوه بود اما دور تا دور اون رو علف های هرز و گل های وحشی پوشونده بود و با هر صدای رعد و برق خونه ترسناک تر و ترسناک تر بنظر می‌رسید.

با ایستادن ماشین.. پاروا آروم آروم چشماشو باز کرد.. کش و قوسی به بدنش داد و صاف نشست پدر و مادر مشغول در آوردن چمدون ها و وسایل بودن پاروا به سرعت از ماشین پایین پرید و به سمت در عمارت رفت در از چوب آبنوس و مشکی و براق بود درست انگار به تازگی تمیزش کرده باشن زنگ در درست به شکل سر یک اژدها با دهانی باز و دندان های تیز درست شده بود و مثل طلا می‌درخشید پاروا نفس عمیقی کشید و زنگ در رو کوبید دوباره رعد و برقی بلند آسمون رو روشن کرد و بعد زنی در آستانه ی در پدیدار شد

زن حدودا چهل ساله بنظر می‌رسید.. موهای جوگندمی و فرفری داشت که تا کمرش می‌رسید و چشمایی درست به رنگ زغال داشت. لب های باریک و قدی بلند و بدنی ضعیف و لاغر داشت و فک برجسته اش اون رو بزرگتر از سنش نشون میداد. عینکی سرخابی به چشم داشت و گربه ای به سفیدی برف رو در آغوش گرفته بود "پاروا.. خواهر زاده ی عزیزم.. بیا داخل"