ما همه با هم هستیم 𝐏³

لیا که هنوز عصبی و شاکی بود، گفت: اونا همچین فکریو میکنن. توهم توطئه دارن. نورا گفت: کوتاه بیا دیگه. صدای میکروفون اومد و سرود ملی پخش شد. اخمای همه تو هم رفت. چند دقیقه بعد صدای باز شدن دریچه اومد. تخته های مشکی از در وارد شدن و توی اتاق اومدن. میا که از همه به در نزدیک تر بود گفت: هی! اینجارو! برنامه هامون اومدن! اونا وارد سال جدید شده بودن و طبق انتخاب ها و امتحاناشون انتخاب کلاس کرده بودن که البته برنامه سال اول برای همشون شبیه هم بود. بچه ها سریع دویدن و برنامه هاشونو برداشتن. آلیس که دنبال برنامه خودش میگشت، یکی از برنامه ها رو برداشت و گفت: سولگی! جدی جدی تو روابط اجتماعی برداشتی؟ سولگی بهت زده گفت: هویییی! برنامه من دستت چیکار میکنهههه؟ بدش ببینم. آلیس با لبخند شیطانی گفت: خیلی خب بابا. و دادش به سولگی. چند دقیقه بعد زنگ اعلام خواب اومد و خاموشی! موقع خواب همه داشتن به برنامه فرداشون فکر می کردن. کارایی که باید بکنن!(اسلاید بعد)

بقیه وحشت زده شده بودن و سعی میکردن طبیعی جلوه بدن. ملودی میخواست چیزی بگه ولی شرایط رو صلاح ندونست و ساکت شد و دست های هانا به لرزش افتاد. مرد همونطور که موهای لیا رو میکشید وحشیانه به سمت ته راهرو رفت. لیا طاقت نیاورد و شروع به جیغ زدن کرد اما مرد بدتر موهاشو میکشید تا جایی که وارد یه اتاق شد و درو بست. بقیه با وحشت به هم نگاه می کردن.(اسلاید بعد)

ساعت ۴ و نیم شده بود و خبری از لیا نشده بود. بچه همه نگران بودن. میا سکوت رو شکست و گفت: بـ... بچه ها بعید میدونم برای لیا اتفاق خوبی داشته باشه. آلیس در حالی که لب هاشو می کند، گفت: اینو هممون میدونیم. دوباره صدای اون در لعنتی اومد و باز شد. _کلی بیاد بیرون. کلی در حالی که زیر لب زمزمه میکرد: لعنتی از اتاق بیرون رفت. بچه ها با ترس به هم نگاه میکردن که نورا گفت: بچه ها چیزی نیست بخاطر ازمایش های ژنتیکی احتمالا بردنش. کلی بخاطر گاز های شیمیایی که مادرش توی دوره بارداری تنفس کرده بود تغییرات ژنتیکی پیدا کرده بود. اون موهای بنفش و چشمای صورتی داشت. هرچند به نظر جذاب میومد اما کلی گاهی بخاطرش سر درد های شدیدی رو تجربه میکرد. بخاطر این مشکل ژنتیکی کلی مدام به بخش آزمایشگاه احضار میشد و ازش آزمایش های مختلف گرفته میشد. بعد ۴ ساعت کلی برگشت. دیا که هنوز مضطرب بود گف: حالت خوبه؟ چیکارت داشتن؟ کلی گفت: همون آزمایش های مسخره. آزمایش خون بود و چند تا هم تست هوش خیلی سخت بود. انگار من موش آزمایشگاهیم. بعد از کلی ظرف های نهار رسیدن. کلی اولی رو برداشت و گفت: سوپ مرغ؟ همین؟ ملودی گفت: خفه شو. نمیخوای که بلایی که سر من آوردنو سر تو هم بیارن؟ سولگی گفت: همین که الان سالم و زنده ای و غذا داری باید خدا رو شکر کنی.یادت نیست اون دفعه بهت غذا ندادن که ببینن چی میشه؟ یا اون سری که میخواستن سم بهت بخورونن که بفهمن میمیری یا نه؟ سولگی موقع گفتن جمله آخر نتونست جلوی خودشو بگیره و خندش گرفت. کلی گفت: هی! خنده داره؟ تو جای من بودی می خندیدی؟ بابا خودشون یه گازی به خورد مامانم دادن که من اینجوری شدم. الان چرا من باید تاوان پس بدم؟ سندی گفت: حالا باشه.ول کنین. غذاتونو بخورین. برای چندمین بار اون در کوفتی باز شد و بعد از چندین ساعت لیا بود! ولی با خودش خیلی فرق می کرد. شاید دومین یا سومین باری بود که بچه ها گریه لیا رو می دیدن. لیا گریه می کرد. صورتش خاکی شده بود و لباس فرمش که یه پیراهن آستین بلند سفید نخی و یه دامن مشکی تا زانو بود پاره و خونی شده بود و....(اسلاید بعد) و روی زانوش یه زخم بود که هنوز هم باز بود و ازش خون می چکید. بچه بدجوری وحشت زده بودن. لیا زبون باز کرد و گفت: همش... همش بخاطر حرفایی بود که زدم. بچه ها منظوشو گرفتن. منظورش حرفایی بود که با بد اخلاقی به ملودی زده بود. حرفای ضد دولت! مجازاتش بدجوری سنگین بود. اون.....

نباید کمتر از 5 کاراکتر باشد.