"تکه ای از ذهن‌ او"

به پوچی ای که تماما اورا فرا گرفته بود فکر کرد، آدم ها مثل خوره ای درحال قورت دادن تمام تکه های ذهنش بودند و او فقط نگاه میکرد. او میدید که دیگران نامش را با صفت هایی همچون احمق و نادان که خودش به خودش نسبت داده بود صدا میزنند. چطور اینگونه شد؟

آسمان تیره بود. مهتاب، مسیر جلوی رویش را نمایان کرده بود. در مسیری تنگ و تاریک و بدون راه بازگشت جلو میرفت. صداها در گوشش میپیچیدند و فریادها گوش هایش را به درد می آوردند. به خود لرزید و روی زمین افتاد. سنگ ها فرو ریختند. سنگ ها اورا بلعیدند. در گوشه ی تنگ و تاریک سنگش زانوهایش را در آغوش کشیده بود. مغزش پر بود از احساساتی که خرد شده بودند.

بارها برای برگرداندن تمام لحظات خوب زندگی اش تلاش کرده بود. به تمام اطرافیانش عشق ورزید و هیچوقت فرصت دوست داشتن خودش را پیدا نکرد.

ممنونم بابت تلف کردن وقتتون با خوندن محتوای بی محتوای پست!