" پروانه ی من "

چشمانت موجب آرامش میشد و خنده هایت لحظه ای دوری از غوغای اطراف .بودن در کنارت مرا می ساخت برای زندگی دوباره و غلبه بر درد هایی که مرحمی جز دستانت نداشت . هرگاه که میدیدمت آن را میخواستم تا لحظه ی مرگم و باور داشتم که آن را خواهم داشت زیرا قولش را گرفته بودم " پروانه ی من "

به یاد می آوری بند کفشهایمان را به هم گره زده بودیم و تو به زبان آوردی آن جمله را " اگر ما آن بند ها بودیم هیچوقت این گره باز نمیشد " و لحظه ای لبخندت را هدیه دادی به من . چه کسی فکر میکرد که از دست بدهم آن خنده ها را ؟ آن چشمان که رنگ تنه ی سرو را داشتن و آغوشی که میداد گرمای خورشید را ...

اما پروانه سال هشتم را کنارم نماند ، آن را کنار من جشن نگرفت . او پرواز کرد زودتر از آنچه فکرش را میکردم و رفت قبل از آخرین آغوش ... در هیاهوی بازار گم شدم و صدا که آرام شد پروانه نبود . او پر زده بود بدون آنکه زمانش را بفهمم.

و حال خود را سرزنش میکنم اما تاسف فایده ای ندارد . تنها دعا میکنم خوب بخوابی " پروانه ی من "