اوی اینوماکی!

دوتا کوچولوی کاوایی که دنبال آکتومی سنسه میگردن.

_اوی اینوماکی! (اینوماکی سرشو بالا میاره و با حالت گوگولی ای به یوتا خیره میمونه)

یوتا میخنده:دقت کردی ما دوتا توی جوجوتسو تنها کسایی ایم که رنج و آسیب ندیدن؟

دست اینوماکی رو گرفت و بلندش کرد:به غیر دست تو،که اونم شوکوسان ترمیمش کرد!

یوتا به فضا خیره شد:بنظرت نباید بریم از آکتومی سنسه،خالقمون؛تشکر کنیم؟ جواب اینوماکی،همراه لحن خجولی به گوش رسید:شا..شاکه

اون دوتا کوچولوی کاوایی،راه زیادی رو طی کردن تا به خالقشون برسن. _آکتومی سنسه! آکتومی سرش رو از چپتر جدید جوجوتسو بلند کرد و اینوماکی و یوتا رو کنار پایه صندلی میز تحریرش دید. دستش رو آورد پایین:کوچولوهای من،چی شده؟

با انگشتش اون دوتا رو بلند کرد و گذاشت روی میز. یوتا که با لبخند چهره ش شکفته شده بود گفت:آکتومی سنسه! اومدیم ازتون تشکر کنیم! _شاکه شاااکه!

_تشکر؟برای چی،کوچولوهای من؟

یوتا به چپتر جدید اشاره کرد:آخه تو جوجوتسو همه ناراحتن یا زخمین یا مردن...فقط ما و می سان و شوکوسان و چندتای دیگه سالمیم!پس ممنون!

آکتومی سرش رو توی دستاش میگیره:بابت اون رنجی که ایجاد کردم باید ازتون عذر بخوام.

یوتا گفت:نه نه! بخاطر زندگی هایی که بهمون دادین،ازتون ممنونم!مگه نه بچه ها؟!

ایتادوری و مگومی و نوبارا و گوجو و نانامی و همه...اومدن جلو و یک صدا گفتن:آکتومی سنسه!ازت ممنونیم!

اون شب،آکتومی و بچه هایی که آفریده بود توی بغل هم، بهترین خواب عمرشونو رفتن.