مگه قرار نبود باهم بمیریم؟

من هر روز به کارا و حرف هایی که باهم زدیم، جاهایی که رفتیم و شب هایی که تا صبحش بیدار موندیم فکر میکنم هنوزم بعضی وقت ها بهت پیام میدم و از ادمایی میگم که جفتمون میشناختیمشون اما همه ی اینا فقط برای گول زدن خودمه تو دیگه نیستی و من گوشه همین اتاق نبودنتو بغل کردم:)

هنوز وقتی بهت فکر میکنم گریه ام میگیره اینکه زندگی اونقدر بد باهات رفتار کرد که نتونستی دووم بیاری از این حس که هر نوتیفی برام میاد فک میکنم تویی و سریع میرم تا جواب بدم و بعدش میبینم نه تو نبودی و اون ذوقی که قلبم داشت کور میشه متنفرمم

زت متنفرم که تنهام گذاشتی و حتی خداحافظی نکردی ازت متنفرم برای اینقدر خوب بودنت برای اینکه هر چقدر هم بگردم کسی رو مثل تو پیدا نمیکنم ازت متنفرم چون دلم برات تنگ شده دیگه نمیتونم ببینمت ،صداتو بشنوم باهات حرف بزنم یا هرچیز دیگه ای ازت متنفرم چون خودت این انتخاب و کردی :)

دلم خیلی براش تنگ شده یعنی اونم همین حسو داره؟:)