𝒄𝒓𝒚𝒊𝒏𝒈 𝒄𝒍𝒐𝒘𝒏_p3

کمکش کرد روی پاهایش بایستد، زمان زیادی میشد قصد راه رفتن نداشت. آرام با پسر قدم برمیداشت تا اگر توانش را از دست داد بتواند به سرعت مانع برخوردش با زمین شود. درِ اتاق با صدای آرامی بسته شد و حالا هیچکس در آن فضای تهی از انسان در حال تنفس نبود. پله ها را مانند یک بچه ی کوچک و پرستیدنی طی میکرد و پس از هر قدم روی هر پله می ایستاد. درِ پشت بام رو به چشمان خاکستری و کدرش گشوده شد و توانست نسیم خنک سحرگاه را میان موهای همچو برفش احساس کند...چه حس خوشایندی؛ حتی اگر از سرما به بدترین شکل ممکن جانش را از دست میداد، به این خود اجازه را صادر نمیکرد که مانع احاطه شدنش توسط باد شود..احال آن پسر توانسته بود آزادی را، در زندگی درک کند. چندین قدم کوتاه در جهت جایگاه ماه برداشتند و در فاصله ی چند قدمی لبه ی ساختمانِ تیمارستان ایستادند، بدون حتی یک لحظه پلک زدن با همان چهره ی سرد و بی تفاوتش به ماه خیره مانده بود، اما...آیا خود میدانست او ماه فیودور است که متوجه نگاه خیره اش نمی شود؟ پلک های سبکش را روی هم گذاشت، تمایلش بر این بود از پرتوهای ماه و این هوا نهایت لذت را برای خود فراهم کند.

بدون اینکه چشم هایش را باز کنی چیزی خطاب بر دکترش بر زبان آورد "+چرا..به آدم ها و روحشون کمک میکنی؟..احمقانه به نظر میرسه" فیودور شانه ای بالا انداخت، نگاهش را از پسر گرفت و  به سطح زیر پایش داد "_تا به حال به دلیلش فکر نکرده بودم" لبخند محو و کمرنگی بر لبش نشست، درست است؛ آن پسر تنها برای دکترش لبخند میزد و لبخندش مطلقن مطعلق به داستایفسکی بود. "+روزی یک انسان نا آشنا و غریبه اینو به من گفت؛ کسایی که به آدم ها کمک میکنن...در حال تلاش برای درمان بخشی از وجودشون هستن که همیشه نیاز به کمک داشته" نگاهش را برای لحظه ای از ماه گرفت و پایین آورد "+اون فرد...تصاویر مبهمی ازش به خاطر دارم، موهایی که مانند انعکاس برف ها رویت میشدند و چشم های خاکستری که درونشون نور وجود داشت...اه، حاظرم هر کاری انجام بدم تا دوباره اون شخص و ملاقات کنم" فیودور لبخند کوچکی زد و همچنان به زمین خیره ماند "_پس..اون خود تو بودی؟!"نگاه پسر رنگ تعجب گرفت...با شنیدن این کلمات آن تصاویر هر لحظه آشکار تر میشدند.آن پسر با موهای سفید رنگش و چشم هایی به رنگ راین، او نیکولای بود؛ درست است، او نیکولای بود اما چه چیزی آن هارا متفاوت میساخت؟ تنها وجه تفاوتشان در انعکاس نور زندگی درون چشمانش بود...آن نور دیگر وجود نداشت و آن نیکولای سالهاست دیگر زنده نیست.

دو مرتبه سرش را بالا آورد و نگاهش را به ماه دوخت "+مشتاقانه منتظر زمانی هستم که به او بپیوندم" فیودور نگاهش را به چشمان بیمارش دوخت...بیماری که مدتهاست همچین آرامشی در عمق چشمان تاریکش نداشت و به نظر، مرگ برای او رویاییست که دست یافتنی به نظر میرسد. نیکولای چندین قدم به جلو برداشت و درست لبه ی ساختمان ایستاد، چرا داستایفسکی جلوی حرکتش را نگرفته بود؟ شاید این هم یک استفاده از فرصت است...اینطور نیست؟ فیودور، غرق در افکاری بود که تماما به آن پسر ارتباط میافت و نمیدانست در حال حاضر خود چه فرصتی را از دست میدهد، نیکولای به سمتش برگشت و نگاهش را به چهره ی روانکاوش دوخت، لبخندش را کمی پر رنگ تر کرد و چیزی بر زبان نیاورد. فیودور با احساس سنگینی نگاه پسر رویش را بالا آورد، هیچ ایده ای از ذهنیات آن پسر نداشت و نمیدانست حال چه چیزی در ذهنش میگذرد اما...تنها یک لحظه کافی بود که همه چیز به سوی ذهنش حمله ور شود، مردمک چشمانش ریز شده و شروع به لرزش کردند، چطور توانست جلویش را نگیرد...قدم های لرزانی به سمت پسر برداشت...چیزی نمانده بود، فقط چند قدم دیگر...لبخند نیکولای هر لحظه تشدید میشد و اشک هایی که از چشمانش سرازیر شده و صورتش را آغشته کرده بودند با هم در تضاد بود؛ پلک های خیسش را روی هم فشرد و با آخرین نفس ها چیزی زمزمه کرد "+دوستت دارم...فیودور" لحظه ای بعد بود که متوجه جای خالی پسر شد...او دیر رسید، خیلی دیر؛ حال فیودور داستایفسکی، نقش روانکاوی را بازی میکرد که در طی درمانِ، روانی آشفته...به دست بیمارش روان خود را از دست داده بود؛ چه تضاد زیبایی!

خلاصه که انتظار پایان خوب از من نداشته باشید_ نظرتونو راجبش و اینکه داستان بعدی چی باشه کامنت کنین_ منتظر انتقادتونم (مختص گیلیان سان)