ساختار ماه

ماه دارای سه لایه هسته، گوشته و پوسته می باشد. با مطالعه اطلاعات به دست آمده از مأموریت آپولو ساختار هسته قمر زمین مشخص شد. هسته از یک هسته داخلی جامد که شعاع ۲۴۰ کیلومتری داشته و سرشار از آهن است تشکیل شده که اطراف آن از لایه آهن مذاب با شعاع ۹۰ کیلومتری پوشیده شده است. کل این مجموعه با لایه ای نیمه مذاب با ضخامت ۱۵۰ کیلومتر احاطه شده است. در قسمت بالای لایه نیمه مذاب، گوشته متشکل از مواد معدنی الیوین و پیروکسن تا پوسته این قمر امتداد دارد. بیشتر عناصر تشکیل دهنده گوشته منیزیم، آهن، سیلیسیم و اکسیژن است.

پوسته ی ماه ضخامت های مختلفی در دو نیمکره دارد. طوری که ضخامت آن در نیمکره رو به زمین ۷۰ کیلومتر و در نیمکره دور از زمین ۱۵۰ کیلومتر می باشد. اکسیژن، سیلیسیم، منیزیم، آهن، کلسیم و آلومینیم مواد اصلی تشکیل دهنده پوسته این قمر است. اورانیوم، تیتانیوم، توریم، پتاسیم و هیدروژن نیز به مقدار کم در ساختار آن وجود دارد. قمر زمین ابتدا حالت مذاب داشت اما ۱۰۰ میلیون سال پیش پوسته ماه به دلیل جامد شدن اقیانوس های ماگمای جهانی تشکیل شده است. این قمر به خاطر اندازه کوچکی که دارد احتمالا حرارت داخلی خود را از دست داده است.

ماسه سنگی نرم از ذرات گرد و غبار و سنگ های ریز شده سطح قمر زمین را پوشانده که ضخامت آن تا ۱۰ سانتی متر هم می شود. به این ناحیه پودری ریگولیت و به ناحیه سنگی زیر آن مگاریگولیت می گویند. ردپای انسان ها و کاوشگرها روی این رسوب ها به مدت طولانی تا میلیاردها سال می ماند. هیچ باران یا طوفانی در این قمر وجود ندارد که اثر ردپاها و وسایل به جا مانده مانند دوربین فضانورد ها را از بین ببرد ولی در صورت برخورد اجسام دیگر به قمر زمین همه ی این اثرات پاک خواهد شد که تا هزاران سال بعد این اتفاق می افتد. حفره های زیادی روی کره ماه به بارش و برخورد شهاب سنگ ها، ستاره های دنباله دار و سیارک ها ایجاد شده که دهانه Tycho با ضخامت ۸۵ کیلومتر نمونه ای از آن است.

تا به امروز ۶۰ دهانه آتشفشانی در قمر زمین شناسایی شده که بعضی از آن ها مانند تیخو، کوپر نیکوس و کپلر می توانند پرتوهای درخشانی از گرد و غبار به بیرون تابش دهند. این ساطع شدن پرتوهای نورانی هنگام برخورد اجرام آسمانی به قمر زمین است. در کنار دهانه های آتشفشانی رشته کوه هایی  وجود دارد که در واقع کناره های قیف هایی هستند که از برخورد اجرام آسمانی حاصل شده است.