Emily Evans In Hogwarts P4

اینم پارت چهارم تقدیمتون کامنت هاتون بهم انرژی میده🖇💚 ناظر منتشر کن ممنون

مری واقعا خوشحالم کرد. همیشه دلم یه گربه می خواست. البته گربه هه توله بود بنابراین مری گفت: میتونی براش یه اسم انتخاب کنی. گفتم: بزار ببینم، موهای قرمزش که رنگ موهای خودمه، چشم های سبزی که داره، همشون منو یاد لیلی میندازه، از اقوام دورمون بود. پس اسمشو لیلی میزارم. گربه رو دست سوروس گذاشتم که ردا هامو اندازه بگیرم. وقتی کارم تموم شد، فورا پیش سوروس رفتم، گفتم: بذار یه چیزی از این گربه بگم.

گربه رو از سبد درآوردم، کمی نازش کردم و گفتم: لیلی، اسمشو لیلی گذاشتم، رنگ موهای من و لیلیه، چشماشم که سبزه، گفتم شاید خوشحال بشی. یه برقی توی چشماش رفت و اومد. نه اون برق خوشحالی. انگار که چشماش بی روح شده باشه یا بدتر: حالت خوبه؟ گفت: آره خوبم گربت هم خیلی قشنگه و واقعا شبیه خودته. از ردا فروشی بیرون اومدم و بی هوا سمت مغازه های جلویی رفتم که چشم باز کردم و دیدم تا در کوچه ناکترن رفتم و دیدم دختری سمت کوچه ناکترن میرفت. سوروس اومد و گفت: چرا سمت این کوچه اومدی؟ گفتم: حواسم پرت شد. داشتم قدم میزدم. سوروس ازم خواست که مراقب خودم باشم و خودمو ازش جدا نکنم چون بعضی جادوگر ها قابل اعتماد نیستن.

با نانسی و مری بقیه وسایلم رو گرفتم و کتاب ها، وسایل معجون سازی و مهمتر از همه پاتیل و چوبدستی مرغوب رو خریداری کردیم. چوبدستی من خیلی شبیه به چوبدستی سوروس بود. همون رنگ بود. دم غروب، کارمون تموم شد. نانسی و مری به خونه هاشون رفتن. من و سوروس هم منتظر ماشین موندیم. ماشین رسید. سوروس گفت: امروز خسته کننده بود؟ گفتم: خسته کننده؟ عالی بود و بهم خوش گذشت. باورم نمیشه که دوستای نزدیکمم باهام تو مدرسن. سوروس گفت: خب برات خوشحالم. گفتم: متشکرم که امروز کمکم کردی. لبخندی زد و گفت: به هر حال باید یکی به عنوان همراه باهات میومد.

به بن بست اسپینر رسیدیم. چمدون رو با تمام وسایلی که خریده بودم بیرون آوردم. همشونو بردم توی خونه‌ سوروس. همون شب باید چمدون رو جمع میکردم. چون قطار فردا ساعت ۱۱ حرکت میکرد. وسایلم رو جمع کرده بودم و منتظر بودم که سوروس بیاد و من رو به اتاق خواب راهنمایی کنه. اومد و منو از پله ها بالا برد و در اتاقی رو با کلید باز کرد:اینجا اتاق والدینم بوده. خیلی وقته دست نخورده ولی قرار نیست اینجا بیای. منو به یه اتاق دیگه برد که خیلی تمیزتر بود و انگار تا همین اواخر استفاده شده بود چون کلیدی رو در نیاورد: اینجا اتاق قبلی من بوده. خودم یه اتاق دیگه دارم نگران نباش. چمدون رو توی اتاق بردم و اسنیپ گفت: راحت باش من طبقه پایینم. و از اتاق بیرون رفت.

رفتم سمت چمدون و لباسای خیلی آشنایی رو در آوردم: لباس گلدار بلندی که شبیه به لباس بچگی لیلی بود. لیلی از اقوام دور من بوده که قبل از اینکه من بدنیا بیام مرده. خیلی دوست داشتم ببینمش. دمپایی های رو فرشی ام رو پوشیدم و رفتم پایین. سوروس گفت: توی فکری! گفتم: واقعا اولش خیلی نگران بودم. گفت: واسه چی؟ گفتم: خب استرس اینو داشتم که همش الکی باشه، قبل از اینکه در رو باز کنم همچین فکری کردم و تورو‌ جلوی در دیدم. میدونستم وجود نداری، بخاطر همین پس افتادم.

گفت: هیچوقت نگران همچین چیزی نباش، چون جادو واقعیه و متاسفانه ماگلایی هستن که به جادو اعتقاد ندارن و از دنیای ما خبر ندارن ولی نه میتونن بودنشونو اثبات کنن نه نبودنشو. همون لحظه کسی در زد. سوروس چوبدستی رو آروم برداشت و سمت در رفت و گفت: من باز میکنم. در رو باز کرد و کسی نبود جز مامانم : خانم اونز! خوش اومدید. مامانم گفت: متشکرم ولی اومدم امیلی رو ببرم کارمون تموم شده و باید بیاد خونه وسایلش رو جمع کنه.

سوروس گفت: باشه الان میاد. رفتم طبقه بالا و چمدون رو آوردم پایین و گفتم: خدانگهدار بازم ممنونم. گفت: منم بازم میگم خواهش میکنم. لبخند ملیحی زدم و سوار ماشین شدم و از فرط خستگی خرید خوابیدم.

مرسی که تا اینجا اومدین💚 چالش هم داریم حمایت کنید که بهم انرژی میده🖇