پارادوکس

- دردناک ترین پارادوکس از دست دادن شخصیه که هیچوقت به دستش نیاورده بودی ...! یعنی : ندارمت و گاهی فکر از دست دادنت دیوانه ام می کند ...! زندگی پر شده از پارادوکس های متناوب بین خواستن های قلب و منطقی بودن های مغز ...! دقیقا همونجا که محمود درویش میگه: و به خویشتن در آینه‌ها می‌نگرم: آیا من اویم؟ دقیقا همین تیکه گیر کردم...!

‏پارادوکس زندگی فقط اونجا که دورت پر از آدماییه که نباید باشن و هستن خالی از آدماییِ که باید باشن و نیستن ...! همان هایی که روزی بعد از هر کلمه ی شان از ما می خواهند که مراقب خودمان باشیم ... همان هایی که روزی، اگر یک ساعت از ما بی خبر باشند، دیوانه می شوند ... روزی هم چنان بی دلیل می روند و ماه ها و سال ها به یادمان نمی افتند که می مانیم میان این پارادوکس ...!

مغز و قلبم پارادوکس های زندگیم هستن ... موقعی که قلبم فریاد میزنه برگرد ...! دوستش داشته باش ...! مغزم درست مثل یه قاضی حکم میده نه ...! همه چیز تموم شده است ...! کدوم درسته ؟! قلب یا مغز ؟! قلب شیشه ای کوچکم یا مغز آهنین سرسختم ؟! احساس سفید و پاکم یا منطق سیاه و رمزآلودم ؟! قشنگی این پارادوکس دقیقا اون جاست که خودش به سمتم برمی گرده و میگه : من اینجام نیازی نیست به هیچکدوم گوش کنی چون من همین جام درست کنار خودت ...!

شما قطعاً من را با این کلمات ملایم فریب می‌دهید. اما من کاری نمی‌توانم بکنم، من باید سرنوشت خود را دنبال کنم : روح من برای باور تو رها شده است ...! پارادوکس عشق و منطق یک پدیده مرزی است . آن محدوده‌های ناممکن را جستجو می‌کند . صرفاً، مگر اینکه ، تو را تغییر دهد . نگرشت را ، دیدگاهت را ، اندیشه هایت را ، خلق وخویت را و درست همین جاست که قلب و مغز همدست خواهند شد ...!

رنگ سفید در حقیقت فقط یک رنگ نیست لیکن نبود ماهیت یک رنگ به حساب می‌آید. سفید یکی از رنگ‌های خنثی بوده که برای به تصویر کشیدن صداقت، پاکی و کمال به کار می‌رود و مکمل آن، رنگ سیاه است. شگفتا چگونه آب و عطش را دوست بدارم ای شکیبای شکوهمند چندین تابستان است که در خون و آفتاب می‌رقصی کجای زمین از تو عاشق‌تر است ای چشم‌انداز روشن خدا افق چه گسترده و روح چه سبکبال است ...! نواها را به دست باد و آتش بسپارید زیرا دیگر از آن‌ها پاسخی برای روح من بر نمی‌آید ...!

پایان :))