دوستیِ قارچی

چه اتفاقی برای قارچ افتاد؟

ثنا، دوستیِ ما شبیه قارچی بود روییده در دل جنگل؛ سرخ، فریبنده، با خال‌هایی سفید که از دور وعده‌ی زندگی می‌داد اما درونش خلائی خاموش نفس می‌کشید.

من آن پوچی را ندیدم، یا شاید دیدم و نفهمیدم. نه چون نمی‌خواستم پُرش کنم، بلکه چون زبانِ ساختارش را بلد نبودم. ذهنم، دیوانه‌وار و شتاب‌زده، به حماقت اعتماد کرد و من قارچ را خوردم بی‌آنکه بدانم زهر، همیشه تلخ نیست.

خطا از من بود. دست‌هایم لرزید و به‌جای ترمیم، دیوار کشیدم؛ و بلاک، ساده‌ترین فرارِ یک دلِ ترسیده بود.

اکنون اما از دل همان جنگل بازگشته‌ام. پریان، قارچی دیگر به من داده‌اند؛ نه سرخِ فریب، نه سفیدِ پوچی. قارچی که سمی نیست، اما بی‌اثر هم نیست؛ جا می‌ماند، تا کهنسالیِ خاطره‌ها.

آن را آورده‌ام برای تو. نه برای پاک‌کردن گذشته، نه برای فراموشی، بلکه برای پروازِ دوباره اگر خواستی.