آیا تو هم با خودت قهر میکنی؟

## آیا تو هم با خودت قهر می‌کنی؟ ### جستاری در خودشناسی و رابطه‌ی انسان با خویشتن گاهی در سکوت شب، وقتی ذهنمان آرام نمی‌گیرد، متوجه می‌شویم که در واقع از خودمان دل‌خوریم. شاید از تصمیمی که گرفتیم، حرفی که نگفتیم، یا از ضعفی که بارها تکرار کرده‌ایم. این دلخوریِ خاموش گاهی آن‌قدر عمیق است که تبدیل می‌شود به «قهر با خود» — بی‌انگیزگی، طفره رفتن از کارهای دلخواه، یا حتی فرار از تنهایی. اما چرا با خود قهر می‌کنیم؟ و چگونه می‌توان دوباره آشتی کرد؟

### ریشه‌های قهر در درون قهر با خود اغلب نشانه‌ی عدم تفاهم میان منِ درونی و منِ بیرونی است. منِ درونی، همان بخش صادق و ناب وجود ماست که نیازهای واقعی، احساسات و حقیقت‌های شخصی را بیان می‌کند. منِ بیرونی، همان چهره‌ای است که به جهان نشان می‌دهیم؛ گاهی مجبوریم آن را مطابق انتظارات دیگران تنظیم کنیم. وقتی این دو بخش با هم سازگار نباشند، انسان دچار درگیری پنهان می‌شود. قهر با خود در واقع تلاش ناخودآگاه ما برای فرار از مواجهه با این تضاد است. مثلاً وقتی کاری را از ترس قضاوت دیگران انجام نمی‌دهیم، منِ درونی احساس نادیده‌گرفته‌شدن می‌کند. یا وقتی مدام خودمان را سرزنش می‌کنیم، به او پیام می‌دهیم که «تو کافی نیستی». این احساس، آرام‌آرام فاصله‌ای بین ما و خودمان می‌سازد.

## نشانه‌های قهر با خود - بی‌علاقگی نسبت به کارهای معمولی که روزی دوستشان داشتیم. - تکرار اشتباهات و بعد از آن، سرزنش شدید خود. - بی‌میلی در مراقبت از بدن و ذهن (خواب، تغذیه، مطالعه، آرامش). - طفره رفتن از خلوت و فرار از سکوت درونی. قهر با خود مثل مه غلیظی است که درون را از دید خودمان پنهان می‌کند. بسیاری از احساسات خوبمان زیر این مه دفن می‌شوند.

### راه‌های آشتی با خویشتن آشتی با خود، یعنی از نو گوش دادن، درک کردن، و پذیرفتن خودمان. برای این کار لزوماً نیازی به مراسم پیچیده نیست؛ فقط صداقت، آرامش و تمرین لازم است. 1. گوش دادن واقعی به احساسات: به جای فرار از اضطراب یا ناراحتی، بنشین و از خودت بپرس «دقیقاً چه چیزی ناراحتم کرد؟». احساسات اگر شنیده شوند، آرام می‌گیرند. 2. پذیرش اشتباهات بدون قضاوت: اشتباه بخشی از مسیر رشد است، نه نشانه‌ی شکست. وقتی خود را بدون قضاوت تحلیل می‌کنی، یاد می‌گیری که ضعف‌ها فرصتی برای یادگیری‌اند. 3. نوشتن با خود: نوشتن روزانه از حس‌ها، افکار و تصمیم‌ها، گفت‌وگویی عمیق بین ذهن و دل ایجاد می‌کند. این نوشته‌ها گاهی مثل آیینه هستند، در آن خود واقعی‌مان را واضح‌تر می‌بینیم. 4. بخشیدن خود: بخشیدن همیشه در مورد دیگران نیست؛ گاهی باید به خودمان بگوییم: «اشتباه کردی، ولی هنوز قابل دوست‌داشتن هستی.» 5. آشتی با تنهایی: تنهایی فقط نبودِ دیگران نیست، گاهی فرصتی است برای دیدار دوباره‌ی خود. اگر بتوانی در تنهایی آرام بمانی، یعنی مسیر آشتی را یافته‌ای.

### جمع‌بندی همه‌ی ما گاهی با خودمان قهر می‌کنیم. اما این قهر، دشمن نیست؛ نشانه‌ای‌ست که دعوت‌مان می‌کند به گفت‌وگو با درون، به فرصتی برای شناختِ بیشتر. با خود آشتی کن، زیرا هیچ رابطه‌ای در جهان مهم‌تر از رابطه‌ی تو با خودت نیست. وقتی با خودت صلح کنی، جهان هم آرام‌تر می‌شود