سیاه و سفید

خب بریم سراغ این متن

در هزارتوی شهر، جایی که سایه‌ها بلندتر از واقعیت به نظر می‌رسند، دو روح در مسیرهای متقاطع به هم دوخته شده بودند. یکی، ریونوسوکه آکوتاگاوا، تجسمِ شمشیر و خشم، متولد شده از تاریکی و زنده مانده به واسطهٔ عطش اثبات خویش. دیگری، آتسوشی ناکاجیما، جوانی با قلب شفقت‌آمیز و قدرتِ نور، که هنوز طعمِ تعلق را نمی‌شناخت.

رابطه آن‌ها نه عشق بود، نه دوستی، بلکه نوعی ضرورتِ وجودی. آتسوشی، برای آکوتاگاوا، حکم همان پرتویی را داشت که هرگز نمی‌خواست به آن دست یابد اما بدون آن، سایه‌اش بی‌معنا بود. هر برخورد، هر نبرد، هر کلمهٔ گزنده، فقط تلاشی بود برای سرکوب یک حقیقت دردناک: آکوتاگاوا به شدت نیازمند آن بود که به رسمیت شناخته شود، و تنها آتسوشی بود که می‌توانست شکوهِ جنون‌آمیز قدرتِ او را درک کند—نه با ستایش، بلکه با مقاومت.

آکوتاگاوا، در زیر لبخندهای سردش، در هزارتوی «راشومون» خود، در حسرتِ آن بود که آتسوشی لحظه‌ای او را نه به عنوان یک دشمن، بلکه به عنوان یک انسان ببیند؛ انسانی که با خنجرِ ناامنی‌هایش زخمی شده است. او می‌جنگید تا ثابت کند که قدرت تاریکی نیز حقِ وجود دارد، اما عمقِ این مبارزه برای اثبات وجود، خود بزرگترین شاهدی بود بر این که او به یک «دیگری» برای تعریف خویش نیاز دارد.

و آتسوشی؟ او در آکوتاگاوا انعکاسِ ترسی کهنه را می‌دید: ترس از طرد شدن، ترس از اینکه ماهیت واقعی‌اش، هر چقدر هم که تلاش کند، هرگز پذیرفته نشود. او در نگاه‌های خشمگین آکوتاگاوا، خواهشی خاموش برای پذیرش می‌خواند؛ پذیرشی که خود آکوتاگاوا هرگز جرئت طلبیدنش را نداشت

آن‌ها دو سوی یک سکهٔ شکسته بودند؛ یکی می‌خواست گذشتهٔ خود را با آتش نابود کند و دیگری تلاش می‌کرد تا آینده‌ای را با چنگ زدن به حال بنا نهد. در میان همهٔ خشونت‌ها و تقابل‌های بیرونی، یک رشته نامرئی از احترام متقابل، پنهان بود. این احترام، اعترافی بود به اینکه هر دو، قربانیِ ماهیت قدرتمند و سرنوشت‌ساز خود هستند.

در نهایت، رابطه آن‌ها داستانی است در باب دو سایه که در پی نوری متفاوت بودند، اما تنها با ایستادن کنار هم، عمق و معنای یکدیگر را دریافتند. تضادشان، تنها راهی بود که به هر دو اجازه می‌داد زنده بمانند و به مبارزه‌شان ادامه دهند.