که مپرس

شعر زیبای حافظ

دردِ عشقی کشیده ام که مَپُرس زهرِ هجری چشیده ام که مَپُرس

گشته ام در جهان و آخر کار دلبری برگزیده ام که مپرس

آن چنان در هوای خاک دَرَش می رود آب دیده ام که مپرس

من به گوشِ خود از دهانش دوش سخنانی شنیده ام که مپرس

سویِ من لب چه می‌گَزی که مگوی لبِ لعلی گَزیده‌ام که مپرس

بی تو در کلبهٔ گداییِ خویش رنج‌هایی کشیده‌ام که مپرس

همچو حافظ غریب در رَهِ عشق به مَقامی رسیده‌ام که مپرس