چشم‌هایش؛

به چشم هایش نگاه میکنم، چشمهایی که تمام زندگی ام شد. چشم هایی که زمانی براق و پر شور و شوق بودند‌.. اما الان هیچ احساسی در آن ها نیست.. هیچ برقی در ان ها نیست... چشم هایش زمانی سرشار از احساسات بود.. اما الان دیگر اینطور نیست

دست هایش را میگیرم به صورتش نگاه میکنم التماس میکنم به زندگی بازگردد... جسم سردش را در آغوش میگیرم.. دقیقا مانند قبل ها مثل زمانی که از زندگی هیچ چیز نمی‌خواستم جز آغوش گرم او را..

او رفته است چند ساعتی میشود اشک هایم گونه هایم را خیس میکنند دیگر تحمل این را ندارم تحمل ندارم بنشینم و به جسم سرد و بی جان او نگاه کنم منتظر چه هستم؟ اینکه او چشم هایش را باز کند؟ مسخره است

برای آخرین بار... نگاهی به چهره ی زیبا و معصومش می‌اندازم زیبا ترین است.. چشم هایش برایم معنای زندگی بود پارچه ی سفید را رویش میکشم و به پشت بام بیمارستان میروم...