روح زخمی،

روح زخمی، هنر تظاهر را به من آموخت...

باران آرام بر شیشه پنجره می‌کوبید، گویی می‌خواهد دردهایش را در قطراتی شفاف با من در میان بگذارد. هوا، بوی خاک تر را می‌داد؛ بوی زندگی، اما برای من که بوی غربت و تنهایی می‌داد. در سکوت غم‌انگیز عصر، تنها چیزی که همراه من بود، سایه‌ای بود که از روح زخمی‌ام روی دیوار افتاده بود...

روحم زخمی است. زخمی که نه نشان چاقویی بر پوست دارد و نه باندی آن را پوشانده. زخمی است که در عمق وجودم خانه کرده، مثل خاری که در گوشت دل فرو رفته و با هر نفس، یادآور می‌شود که هنوز آنجاست. این زخم، گاهی با یک نوستالژی تلخ تازه می‌شود؛ با دیدن عکس قدیمی، با شنیدن آهنگی که روزی شادمانه زمزمه‌اش می‌کردم، یا با بویی که ناگهان مرا به روزهایی می‌برد که برای همیشه پشت سر گذاشته‌ام...

با این همه، می‌دانم که این زخم‌ها بخشی از من شده‌اند. آن‌ها را نمی‌توانم پاک کنم، اما شاید روزی بتوانم با آن‌ها زندگی کنم. شاید روزی، این زخم‌ها نه به عنوان درد، بلکه به عنوان نشانه‌های مقاومت روح، به من نگاه کنند. نشانه‌هایی که ثابت می‌کنند من، با همهٔ رنج‌هایم، هنوز ایستاده‌ام...

روح زخمی، هنر تظاهر را به من آموخت...