خود دلسوزی ؛ چیزی که افراد همیشه یادشون میره

سلام! گفتم شاید بهتر باشه درمورد خود دلسوزی یا همون (self compassion) توضیح بدم. این چیزی هست که مردم اکثر مواقع بهش اهمیت نمیدن.

حتماً الان می‌پرسی “خود-دلسوزی دیگه چیه؟ مگه نباید به دیگران دلسوزی کنیم؟” دقیقا! ولی قضیه اینجاست که خیلی از ماها در مواجهه با اشتباهات، شکست‌ها یا سختی‌های زندگی، خیلی با خودمون بیرحم می‌شیم. مدام خودمون رو سرزنش می‌کنیم، به خودمون انگ می‌زنیم و احساس شرمندگی می‌کنیم. انگار که یه منتقد درونی خیلی سخت‌گیر داریم که هیچ‌وقت از ما راضی نیست. خود-دلسوزی یعنی اینکه با خودت همون‌طور مهربون، درک‌کننده و دلسوز باشی که با یه دوست نزدیک در شرایط مشابه رفتار می‌کنی. یعنی:

مهربانی با خود (Self-Kindness): به جای سرزنش، در مواجهه با درد و شکست، خودت رو در آغوش مهربونی بکشی. انسانیت مشترک (Common Humanity): یادت باشه که رنج کشیدن، اشتباه کردن و کامل نبودن، بخشی از تجربه انسانیه. تو تنها کسی نیستی که این سختی‌ها رو تجربه می‌کنه. ذهن‌آگاهی (Mindfulness): احساسات و افکار منفی رو بدون قضاوت، مشاهده کنی و اجازه ندی که تو رو غرق کنند.

چرا اینقدر مهمه ولی کمتر بهش پرداخته شده؟ مقابله با کمال‌گرایی مخرب: خیلی‌ها فکر می‌کنند اگه به خودشون سخت بگیرند، پیشرفت می‌کنند. اما خود-دلسوزی باعث می‌شه با پذیرش خودشون، انگیزه درونی بیشتری برای رشد پیدا کنند.

افزایش تاب‌آوری: وقتی با خودت مهربون هستی، راحت‌تر از پس مشکلات برمیای و سریع‌تر ریکاوری می‌کنی. سلامت روان: خود-دلسوزی با افسردگی، اضطراب و استرس رابطه معکوس داره. یعنی هرچی خود-دلسوزی بیشتری داشته باشی، این مشکلات کمتر سراغت میان. روابط بهتر: وقتی با خودت خوب باشی، می‌تونی با دیگران هم روابط سالم‌تر و دلسوزانه‌تری برقرار کنی.

خیلی وقت‌ها فکر می‌کنیم خود-دلسوزی یعنی “خودم رو لوس کردن” یا “از زیر بار مسئولیت در رفتن”، ولی در واقع اینطور نیست. خود-دلسوزی به ما قدرت می‌ده که با چالش‌ها روبرو بشیم، از شکست‌ها درس بگیریم و با انرژی بیشتری ادامه بدیم.