نترس! اينجا کیوشیراست!

چند وقت پیش سناریوی این داستان رو توی یه گیم پلی ژاپنی دیده بودم و برام جالب اومد که شما هم محض سرگرمی امتحانش کنید نمیدونم خوب میشه یا نه😭 لطفا بد موقع منتشر نشه سر تایپ کردنش دستام میشکنه

🏮 : اوه سلام! به کیوشیرا خوش اومدی! اینجا یه مهمون خونه ی سادست که فقط شب ها ساکنانش زنده میشن البته نمیتونن کمکت کنن پس باید سکوتو تحمل کنی! ولی فعلا میتونی توی یکی از اتاق ها استراحت کنی، برات لباس های تمیز هم گذاشتم. زنده؟ بهت نگفتن؟ خب چند وقت پیش...میدونی..اینجا یه مادر مهمون بود، به اسم گیوریوا. اون توی همین مهمون خونه دختر کوچولوشو گم کرد و بعد همه ی ساختمون رو آتیش زد چون دیگه نتونست دختر عزیزشو پیدا کنه...اوه نه..فکر کنم زیاد حرف میزنم من دیگه باید برم! مراقب خودت باش!

🏮 : کم کم شب شده..چشماتو باز میکنی چون صداهای خنده و حرکت پاها روی زمین رو میشنیدی، نورها روشن شده بود...با خستگی بلاخره بلند شدی و در اتاق رو کشیدی تا بیرون بری ولی وقتی اطراف رو دیدی حس ترس عجیبی بهت دست داد...اونجا واقعا هیچکس نبود...توی راهروها، توی آشپزخونه، توی حیاط...فقط سایه ی آدم ها پشت کاغذ ضخیم درها معلوم بود‌.‌..حتی یکیشون برات دست تکون داد...یه مرد مهربون بود، البته شاید...بهت اشاره کرد که بیای داخل و کنارش بشینی اما تو..

🏮 : تو نرفتی...سرتو پایین انداختی و از بین اون راهروهای عجیب فرار کردی..ضربان قلبت اونقدر بالا بود که حس میکردی الان ممکنه سکته کنی..به اتاق های دیگه خیره شدی...بلاخره یه اتاق خالی و تاریک دیدی با تردید دویدی توش، شاید اونجا امنیت بیشتری داشت...همه جا سرد بود...دیوار اتاق ریخته بود چون انگار سوخته بود...ملافه ها و تشک خیلی شلخته یک گوشه افتاده بود..ظرف غذایی که انگار سنگ شده بود..

🏮 : اونجا فقط یه زنو دیدی...مشغول آرایش صورتش بود، جلوی آینه..از پشت معلوم بود که کیمونوش کاملا خاکی و کثیف شده بود..وقتی نزدیکتر شدی ازش پرسیدی "خانوم ببخشید...میدونید چطوری از اینجا برم بیرون؟"، اون متوقف شد ، لبخندی زد و دوباره مشغول آرایش کردن شد..با صدایی که به زور شنیده میشد و باعث می‌شد لرزی توی ستون فقراتت حس کنی گفت "دخترم.. تو بلاخره برگشتی؟...حالا هم میخوای دوباره مادر بیچارتو ترک کنی؟...بهت گفته بودم منتظرم بمونی تا برگردم و برات غذا بیارم...ولی تو رفتی تا بازی کنی، هیچوقت به حرفم گوش ندادی، درست مثل پدرت...اما حالا دیگه نمیتونم بزارم دوباره بری" و برگشت و بلاخره تونستی چهره اشو ببینی، اونقدر سفید و قرمز بود که حس میکردی به یک روح خیره شدی، اما حس بدنت فلح شده بود، نمیتونستی فرار کنی حتی یک اینچ دورتر...خودت بگو که میخوای چیکار کنی