مارپیج مرگ مورچه چیست؟

مارپیج مرگ مورچه، یک نوع عجیبی از مرگ!

مارپیچ مرگ یا حلقه مرگ یا آسیاب مورچه یک پدیده طبیعی عجیب است که در آن یک کلنی از مورچه ها با دنبال کردن تا سر حد مرگ یکدیگر در یک دایره بی پایان خودکشی می کنند. مورچه های ارتشی (Army Ants) نابینا هستند، از این رو، از فِرومون های یک مورچه رهبر پیروی می کنند. اگر این مورچه از مسیر خارج شود یا در نهایت آرایش را بشکند، مورچه ها ممکن است در یک مارپیچ مرگ بی پایان گرفتار شوند.

اصلا چرا این اتفاق رخ می‌دهد؟!مورچه های ارتشی به صورت گروهی بسیار خوب کار می کنند. در حقیقت، یک مورچه به تنهایی نمی تواند زنده بماند، اما در یک تلاش جمعی، مورچه ها کل کلنی را تغذیه کرده و می توانند سامانه های تونلی پیچیده بسازند.مورچه های ارتشی نابینا هستند، اما می توانند با دنبال کردن بوی یکدیگر غذا پیدا کرده و آزادانه حرکت کنند. توانایی آنها در همکاری و دنبال کردن یکدیگر به روشی تقریبا رباتیک به لطف فِرومون هایی است که مورچه ها تولید می کنند تا مورچه های دیگر را به دنبال خود جذب کنند.این فِرومون ها تقریبا یک جامعه "ذهن جمعی" ایجاد می کنند. مورچه ها کورکورانه یکدیگر را دنبال می کنند تا برای تغذیه ملکه و کلنی غذا پیدا کنند.اگر مورچه رهبر با یک مانع یا شکارچی مواجه شود، باید دور زده یا مسیر دیگری پیدا کند. گاهی اوقات این تغییر مسیر موجب گیج شدن مورچه های دیگر می شود و آنها به شکلی دیوانه وار در یک مسیر دایره ای مشغول دنبال کردن بوی یکدیگر می شوند. مورچه رهبر سپس بوی مورچه دیگری را دنبال کرده و کل کلنی گرفتار یک مارپیچ بی پایان خواهند شد.

چندین گونه از مورچه های ارتشی در سراسر آمریکا شمالی و جنوبی وجود دارند، اما همه آنها حداقل در یک چیز مشترک هستند: "مارپیچ مرگ". مورچه های ارتشی به طور کامل نابینا هستند و مانند بیشتر مورچه های دیگر به طور دائم در تپه های مورچه ای زندگی نمی کنند. در عوض، مورچه های ارتشی همواره در حال حرکت هستند و گروه های بزرگ از آنها با دنبال کردن مورچه رهبر به دنبال غذا می روند. هر کلنی ممکن است تا یک میلیون مورچه را شامل شود و گروه های بزرگی از هر کلنی به طور همزمان برای جستجوی غذا عازم می شوند.

شاید برایتان سوال باشد، اصلا این اتفاق چگونه کشف شد؟مارپیچ مرگ مورچه در سال 1936 کشف شد، زمانی که دانشمند تئودور کریستین اشنیرلا (Theodore Christian Schneirla) با صدها مورچه روبرو شد که در یک مارپیچ بی انتها دور می زدند. دانشمندان از این رفتار گیج شده بودند. از آن زمان، بسیاری از حشره شناسان و زیست شناسان تکاملی مورچه های ارتشی را مورد مطالعه قرار داده تا درباره این رفتار و ذهنیت گله ای که از فِرومون های قوی آنها ناشی می شود، اطلاعات بیشتری کسب کنند.دانشمندان هنوز مشخص نکرده اند که چرا این مورچه ها در طول سال ها چنین رفتاری را کنار نگذاشته اند. اما فرضیه کلی این است که جمعیت مورچه های ارتشی وقتی 1000 یا حتی 5000 مورچه را به واسطه مارپیچ مرگ از دست می دهد، تحت تاثیر قرار نمی گیرد. هر کلنی می تواند تا یک میلیون مورچه داشته باشد، از این رو، مارپیچ مرگ بیشتر به عنوان عاملی برای کنترل جمعیت عمل می کند.در اسلاید بعد عکس هایی از از مارپیج مرگ مورچه مشاهده می‌کنید.

عکسی از مارپیج مرگ مورچه.