▪︎آی آدم ها ▪︎|

آشوب درونش را نه کلمات می توانست بیان کند ، و نه فریادها ...

آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید▪︎ یک نفر در آب دارد می سپارد جان▪︎ یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند▪︎ روی این دریای تند و تیره و سنگین که می‌دانید▪︎ آن زمان که م‌س‌ت هستید از خیال دست یابیدن به دشمن▪︎

آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید▪︎ که گرفتستید دست ناتوانی را▪︎ تا توانایی بهتر را پدید آرید▪︎ آن زمان که تنگ می بندید▪︎ بر کمرهاتان کمربند▪︎ در چه هنگامی بگویم من ؟▪︎

یک نفر در آب دارد می کند بیهوده جان قربان▪︎ آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید▪︎ نان به سفره جامه تان بر تن▪︎ یک نفر در آب می خواند شما را▪︎ موج سنگین را به دست خسته می کوبد▪︎ باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده▪︎ سایه هاتان را ز راه دور دیده▪︎ آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابیش افزون▪︎ می کند زین آبها بیرون▪︎ گاه سر. گه پا▪︎

آی آدم ها▪︎ او ز راه دور این کهنه جهان را باز می پاید▪︎ می زند فریاد و امید کمک دارد▪︎ آی آدم ها که روی ساحل آرام، در کار تماشائید!▪︎ موج می کوبد به روی ساحل خاموش▪︎ پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده، بس مدهوش▪︎ می رود نعره زنان▪︎

وین بانگ باز از دور می آید:▪︎ آی آدم ها...▪︎ و صدای باد هر دم دلگزاتر▪︎ در صدای باد بانگ او رهاتر▪︎ از میان آب های دور ی و نزدیک▪︎ باز در گوش این نداها▪︎ آی آدم ها…▪︎