دیوارهای نامرئی...

‌

در خیابان های خسته،رد پای درد پیداست هر نگاه بی پناهی،غرق بغضی ناشکیباست

خنده ها در لابلای دود و دیوار گم شده آرزو ها در هجوم سرد شب ها خم شده

دست ها کوتاه و دل ها از تهی آزرده‌اند سایه ها بر هر امید،دیوار سنگی برده‌اند

می‌شود یک بار دیگر از دل این شب گذشت؟ می‌شود از خاک تیره گل کشید و نور گشت؟

باهم و همراه می‌توان دیوار ظلمت را شکست گر نفس باشد هنوز این قصه پایانش شکست