چرا؟؟؟

چرا؟؟؟ این سوالیه که همیشه از خدا میپرسم. چرا؟ چرا باید مردم باهام اینجوری باشن؟ چرا باید اینطوری باشم؟ چرا نمیتونم کسایی رو که دوستشون دارم رو نگه دارم؟ چرا هربار با اینکه دفعه ی قبل آسیب دیدم میگم این فرق میکنه؟ چرا ازم بدشون میاد؟ چرا؟

از گندی که توی آزمون غربالگری زده بودم کشوندنم دفتر مشاوره مدرسه، تشخیص داد افسردگی شدید دارم و تازه یه هفته ازش گذشته بود که از آموزش پرورش زنگ زدن مامانم. و مامانم اینطوری بود که چرا؟ چرا بین این همه آدم بچه ی من؟

داشتم باهاش حرف میزدم که صدام انگار خفه شد و بجاش اشک هام حرف زدن. نیم ساعت کامل گریه کردم، جلوی معلم، جلوی بچه ها، جلوی همه. زنگ بعد حالم بد بود و خطیبی هم اون موقع رفته بود نماز و نبود که من رو جمع و جور کنه. داشتم مث کسی که دو ساعت دویده نفس نفس میزدم و معلم یهو دیدم و اومد بلندم کرد و گفت "چرا" اینطوری؟ مثل یه بادکنکی بودم که بهش سوزن زده باشن، ترکیدم. بردنم دفتر مدرسه، مث ابر بهار گریه کردم، برای هزارمین بار. دیگه همشون میدونن چه مرگمه. کلی التماسشون کردم که به مامانم زنگ نزنن. نمیخواستم مامانم دوباره زیر نگاه مدیر و معلما بخاطر من شرمنده بشه.

سعی کردم حالم خوب باشه. دو هفتس. تا حد زیادی موفق شدم. اما هنوز انگار یه جنگی تو دلمه که جنگ نیست، ولی هست، و دلیل جنگ هم مشخص نیست، اینجاست که دوباره میگم چرا؟ و این "چرا" های بی پایان ادامه دارند...