در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن...

از ریموس لوپین به آخرین دوستش

سیریوس عزیز! می‌دانم هرگز نامه‌ام را نمی‌خوانی؛ اما نمی‌توانم جلوی قلبم را بگیرم و نگذارم تمام سخنانش را برایت بر کاغذپوستی بنویسد.

به خاطر می‌آوری چگونه باهم آشنا شدیم؟ سال دوم بودیم. من طبق معمول، مریض و در درمانگاه بودم.(نه از آن ناخوشی های گرگینه‌ای، بلکه یک بیماری واقعی. اگر یادت باشد؛ آن زمان خیلی ضعیف بودم. شاید به خاطر لیانکروپی.) پیتر طبق معمول، کنارم نشسته بود و از تکالیفش و قلدرانی مانند اوری و مالسیبر سخن می‌گفت. البته که حرفهایش بسیار سطحی بودند؛ اما با این وجود، پسر بسیار شیرینی بود؛ حداقل در آن زمان. ناگهان تو و جیمز وارد شدید. پیتر خودش را زیر تخت پنهان کرد؛ زیرا از رویارویی با شورشیان شگفت‌انگیز هاگوارتز می‌ترسید؛ اما شما به او اهمیتی ندادید و در دوطرف من نشستید. تو موهایم را به هم ریختی و گفتی:《حالا دیگه نمی‌تونی فرار کنی.》

حق با تو بود. من هرگز جرئت نمی‌کردم دست دوستی شما را بپذیرم و یا با دو آشوبگر هاگوارتز این ور و آن ور بروم؛ برای همین تا می‌دیدم نزدیکم می‌شوید فرار می‌کردم؛ اما اکنون دیگر نمی‌توانستم خودم را نجات دهم. شما تا جایی که می‌توانستید؛ با مهربانی سر به سرم گذاشتید، و اینگونه شد که دوستی‌امان آغاز شد. بعدها، پیتر را هم با شما آشنا کردم-که اگر می‌دانستم بعدها چجور آدمی می‌شود؛ می‌گذاشتم تنها دوستش خودم باشم که اگر خیانتی هم کرد؛ فقط خودم آسیب ببینم. نه جیمز و لی‌لی، نه مارلین و به ویژه نه تو.

بگذریم. من این نامه را برایت ننوشتم تا از خاطرات گذشته بگویم. فقط یک تشکر است... و عذرخواهی... متشکرم برای این که همیشه از من مراقبت می‌کردی. متشکرم که تا سالها، کنارم باقی ماندی. متاسفم که سالها تو را گنهکار می‌پنداشتم. و در نهایت، متاسفم که گذاشتم آن پرده، نور چشمان آبی‌ات را برای همیشه برباید و کاری انجام ندادم.