نامه‌ای به درخشان‌ترین ستاره.

از ریگولوس بلک به سیریوس بلک.

"من آب شده‌ام؛ ای بی‌وفا؛ نمی‌آیی؟/ هدیه‌هایی دارم؛ از جنس خویش، نمی‌خواهی؟ سیریوس؛ برادر عزیزم؛ من همچو شمع، آب می‌شوم؛ و تو نیستی که مانند همیشه؛ پروانه‌وار به دورم بچرخی.

نمی‌گویم کار و زندگی‌ات را رها کن و برادر رو به مرگت را دودستی بچسب. حتما تو هم برای خودت دلمشغولی هایی داری؛ مخصوصا با وجود ماموریت های محفل ققنوس.

بلی؛ گفتم برادر رو به مرگ، زیرا من؛ اکنون در بستر بیماری‌ای افتاده‌ام که مطمئنم از آن جان سالم به در نخواهد برد. نه این که خودم مطمئن باشم؛ بلکه از کتابها فهمیده‌ام که بیماری‌ای که من دچارش شده‌ام؛ هرگز کسی را زنده نخواهد گذاشت.

نمی‌توانم در این نامه بنویسم که دردم چیست؛ زیرا ممکن است شخص غیرقابل اعتمادی آن را بخواند. خواهشا بیا تا مفصل با تو صحبت کنم... گلویم از سخنان نگفته درد می‌کند.

جانم به قربانت. ر.ا.ب.