نور ستاره ای به بزرگی او ؛

وقتی بچه بود شب ها قبل از خواب ، روی پشت بام می رفت تا ستاره ها را تماشا کند . روی سکویی که آنجا قرار داشت می نشست و چشمانش را به آسمان می دوخت . پر نور ترین ستاره را نشان میکرد و تا زمانی که خواب به چشمانش بیابد به آن نگاه میکرد .

زمانی که آسمان ابری میشد دلش می‌گرفت و با خود می‌گفت : آیا ستاره ام را دوباره خواهم دید ؟ همیشه ستاره اش را دوست داشت اما ستاره ، شب به شب کم نور تر میشد و درخشندگی اش را از دست می‌داد و او هر شب نگران تر از شب پیش میشد .

شبی که دیگر از ستاره اثری نمانده بود ، غمگین شد و از خدا پرسید : ستاره ام کجا رفت ؟ مگر برای من نمی تابید ؟ اما هیچ صدایی نشنید . پیش خود گفت عیبی ندارد من مایوس نمی‌شوم . چه با ستاره چه بی ستاره من زنده ام و در دلم نور ستاره ای به بزرگی خدا دارم .

او حالا سال هاست که هر شب با ستاره اش صحبت میکند .