تاريخچه ساعت جيبي

لحاظ تاریخی، اولین مدل از ساعتهای جیبی در اواخر سال  1500 میلادی تولید شد و مانند ساعت های اولیه فقط یک عقربه داشت. اعتقاد عده ای از مورخان نیز بر این است که ساعت پومندر قدیمی ترین ساعت شناخته شده در جهان است که توسط پیتر هنلین در حدود ۱۵۰۵ میلادی ساخته شد. از این رو پیتز هنلین به عنوان مخترع ساعت شناخته می شود.

شروع قرن هفدهم، سلیقه مردم کم کم عوض شد و مردان شروع به استفاده از ساعت های جیبی به جای آویزکردند؛ اما ساعت زنان تا قرن بیستم به شکل آویزی باقی ماند. گفته میشود که در سال ۱۶۷۵ زمانی که چارلز دوم انگلستان، جلیقه ها را معرفی کرد این اتفاق افتاد. ساعت های آن زمان بسیار مستعد آلودگی بودند. این ساعت ها تنها زمانی میتوانستند از آسیب در امان بمانند که در جیب قرار میگرفتند

حدود سال ۱۶۱۰، از شیشه برای پوشاندن صفحه ساعت های جیبی استفاده میکردند. در دهه ۱۸۰۰، شاهزاده آلبرت، همسر ملکه ویکتوریا، وسیله ای جانبی به نام زنجیر آلبرت را معرفی کرد که برای محکم کردن ساعت جیبی بر روی لباس مردان استفاده میشد

ساعت های جیبی با باز کردن پشت آنها و قرار دادن کلید بر روی یک چوب مربعی و چرخاندن آن، تنظیم شد. مکانیسم زمان سنجی در این ساعت های جیبی، همان مکانیسم ساعت های قرن سیزدهم بود. تلاش برای بهبود دقت ساعت ها، قبل از سال ۱۶۵۷ بر کاهش منحنی گشتاور فنر اصلی متمرکز بود. دو دستگاه برای انجام این کار در ساعت های جیبی ظاهر شدند: Fusee و StackFreed. فیوزها در همه قرن ها استاندارد شدند و تا اوایل قرن نوزدهم مورد استفاده قرار گرفتند