همخانه من بودی، انگار نبودی

دلبسته به تو بودم و غمخوار نبودی، افسوس که دل دادم و دلـدار نبودی از سادگیـَم سـفرهٔ دل نزد تو شد باز،مـحرم شـدی و حافظِ اسـرار نبودی

دل‌را به‌ تو دادم که‌شَوی‌ صاحبِ قلبم،عشـق‌ِ تو هوس بود و خریدار نبودی هر بار که غـمهای تو مـهمان دلـم بود،محـتاج تریـن بـودم و یکـبار نـبودی

ای داد که تو هـمدم و هـمراه نبـودی،هـمـخانـه مـن بودی و انـگار نبـودی،مهتاب‌ ترین‌ِ همه بودی‌ ولی‌ افسوس،در کـلبـهٔ مـن شـمـعِ شـبِ تار نبودی

،دلـداده بـه انــدازهٔ دل بــودم و امـا،دلـداده بـه قـدرِ نـوک پرگـار نبـودی،باغِ‌ لبِ‌ من‌ فصلِ خزان‌ هم پرِ گل بود،در دست‌ و دل‌ و‌ چشمم‌اگر خار نبودی،

بعداز توشده‌دردِ من‌این‌غصه‌که‌ای‌کاش،قانـع شـده بـودی و طـلبکار نبودی،از درد دل سوخته‌ ام این هـمه گفتم،هـر چـند کـه تـو لایق گفتار نبـودی

همخانه من بودی و انگار نبودی