از تنهایی.

از زمان کودکی‌ام،همیشه موجودی عجیب و غریب بوده‌ام. کمتر کسی حاضر بود بیش از دو دقیقه با من حرف بزند و انزواطلبی و عزلت گزینی ذاتی‌ام، به این موضوع دامن می‌زد. وقتی سنم بیشتر شد، تصمیم گرفتم بین خودم و دنیا دیوار بکشم. با خودم گفتم که قدرت در تنهاییست، با خودم گفتم که همان دوستان انگشت شمارم برایم کافی‌اند، دیگر هیچ احتیاجی به محبت و توجه دیگران ندارم.

تصمیم گرفتم با کتابها، شعرها، موسیقی ها و نقاشی هایم، به دنیایی پناه ببرم که کمتر کسی به آن راه داشت. تصمیم گرفتم نگذارم نظرات دیگران راجع به خودم، شیرینی حضور در پناهگاه عزیزم که با کتاب، شعر و موسیقی ساخته شده بود را به کامم تلخ کند. اگر بخواهم صادق باشم، کم پیش نمی‌آید که با دیدن همکلاسی های بشاشم که با هم می‌گویند و می‌خندند، آهی سرد بکشم و حسرت بخورم که چرا من نمی‌توانم این گونه باشم، اما در تنهایی‌ام، چیزهایی به دست آورده‌ام که از تعاملات بی‌معنا ارزشمندترند.

در کنج عزلت، توانستم با دوری گزیدن از انسانهای پوچ و سطحی، خود را بیابم. توانستم با محدود کردن روابطم، افرادی که "واقعا" ارزش دوست داشتن را دارند بشناسم... و از افرادی که ارزشش را ندارند، فاصله بگیرم. "ماهی ها فقط زمانی بالغ می‌شوند که برخلاف جریان آب شنا کنند." وقتی خودت را در چهارچوب قضاوت های احمقانه مردم حبس می‌کنی، وقتی خودت را وادار می‌کنی آن چیزی باشی که دیگران می‌خواهند، طبیعتا نمی‌توانی بالغ شوی.

خودت باش، البته به شرطی که این "خود" به دیگران آسیبی نرساند. کاری را انجام بده که مطمئنی درست است؛ حتی اگر به تنهایی ختم شود. به خاطر داشته باش که سربلند بودن در میان مردم، اهمیت آن چنانی‌ای ندارد. آنچه باید جلویش سرافراز باشی، "وجدان" خودت است.