مجسمه های خوش تراش؟

آن هنگامی که قهرمانان بزرگ طرد شده و تنها بودند.روزهایی که گوشه ها تنها مینشستند و به آینده ای که میتوانست تاریک باشند فکر میکردند.به نوری که با قدرت خود میتوانستند به آن آینده بپاشند فکر میکردند و سپس از جا برمیخاستند تا کسی باشند که امروزه میشناسیم.

وقتی که آن مردان بزرگی که امروز میشناسیم ضعیف تر بودند و دنبال قدرت خود میدویدند؛تمام گریه ها و خنده هایشان و ماجراهایشان،دوست ها و دشمنانشان؛کل زندگیشان که با آهنگ و خاطره و صدای بلند خنده گره خورده.

امروز می‌خندد و لبخندی بزرگ می‌زنند لبخندی به بزرگی تلاشی که برای به اینجا رسیدند کردند؛لبخندی که تمام آن عرق و خون ریختن ها پشتش پنهان است؛لبخندی که هزار حکمت درون خود دارد...

دیگر اشک‌هایشان دیده نمی‌شود؛ تنها آن شکوهشان پیداست. همه‌کس تلاششان برای رسیدن به اینجا را نمی‌بیند؛ همه فقط الآن‌شان را می‌بینند؛مجسمه‌های زیبایی که آرزوی همه رسیدن به آنان است.مجسمه های خوش تراشی که خود تلاش کردند تا به اینجا رسیدند؛مجسمه هایی که داستانشان بر همه آشکار نیستند ولی هنوز که هنوزه هم میدرخشند؛

و هیچکس از اشک ها خبر نخواهد داشت،اشک هایی که روی پوست آفتاب خورده شان غلتیده و بالشت آنها را در خود مخفی کرده.اشک هایی که بخاطر درد فراق از قلب به چشم ها میدوید؛اشک هایی که از اشک همگان شورتر است..

و این است داستان مجسمه های خوش تراشی که رسیدن به آنها آرزوی همگان است.