☆جرعتش را ندارم☆

☆چگونه بگویم؟! تا به حال شده است که کسی از شما بخواهد که نوشته های شخصی خود را بدهید تا بخواند؟ آیا موافقت کرده اید؟ آیا شده در آن لحظه اضطراب بگیرید و ندانید چه جوابی بدهید؟دوراهی بین "باشه" و "نه" در جواب برای آن شخص...☆

☆اشتباهی ناگهانی بود.دفتر خاطراتم در دستان عرق کرده ام بود ؛به سمتش رفتم و روبه روی او نشستم و شروع کردم به وراجی کردن(ریسکی ناخواسته بود برای شروع مکالمه)☆

☆همان لحظه ،دوستم ،دفتر را از زیر دستم قاپید و شروع کرد به خواندن آن صفحات .برایم مشکلی نداشت که دوستم آن صفحات را بخواند؛ اما آن لحظه ای که برگشت و به *او* گفت"اینا که همش راجب توئه ، میخونیش؟" اضطرابی غیر مطمئن به سراغم آمد و بدون اراده به سمت دفتر هجوم آوردم.☆

☆او برگشت و به من گفت"درباره ی من؟ جالبه .میشه منم بخونمشون؟" به صورتش که نگاه کردم،سریع زبانم بند آمد و لکنت گرفتم .اما در آخر نتوانستم "نه" بگویم و قال قضیه را بکنم"ب-باشه فقط وایسا..." و دوباره سعی کردم تا دفتر را پس بگیرم. بعد از چندین دقیقه کش مکش برای پس گرفتن آن دفتر خدازده ،با اصرار مجدد او،دفتر را به او دادم...☆

☆او صفحات را می‌خواند و هیچ چیز نمی‌گفت .اشتباه بزرگی کردم.همین باعث و بانی بدبختی بی پایانم شد.اگر توانایی گفتن فقط یک کلمه ی"نه" را داشتم ‌...آنوقت همه چیز تمام می‌شد ...آنوقت همه چیز به آرامش می‌رسید... آنوقت دیگر ذهنم درگیر نبود☆