سوگند یاد کرد...

در کنار جوی های کوچک آب میرفت و با خود سخن میگفت با دلش بود سخنش تا که بیابد درمان....

با دلش گفت [ که ای دل ؛ این جواب بد بودن است؟ ؛ من که توبه یاد کردم دل به دریا زده ام! این جواب چیست ؛ جواب آرام بودن است؟!]

در سرش میچرخید فکر و خیال باطل نکند بد باشم؟ نکند از سر اجبار با من باشند؟ نکند واقعا؛ انسان پلیدی باشم؟

قطره ای باران چکید بر سر بی چتر او ... به خودش آمد و دید وای که دیگر دیر است.... هرچه بد کرده بود در حال برگشت نزد اوست...

اسم اورا زد صدا گفت ؛ که ای آشنا! من دل تورا شکستم در جواب کارها ! فکر نمی‌کردم دگر آن آدم سابق نشی فکر نمیکردم که شاید توهم آدم شوی

در جلو چشم هم سوگند یاد کرد که دگر که دگر من آن ؛ آدم سابق نشوم ....