آیا می دانید اولین ستارگان جهان چه شکلی بودند؟

آیا می دانید اولین ستارگان جهان چه شکلی بودند؟

جهان وقتی تازه متولد شد شبیه امروز خود نبود. بیش از 13.7 میلیارد سال پیش، همه چیز بسیار متفاوت از حالا بود. هیچ سیاره، ستاره و کهکشانی وجود نداشت. اولین وقایع جهان در مه غلیظی از هیدروژن و ماده تاریک رخ داد. سخت است موقعی را تصور کنیم که هیچ ستاره ای وجود نداشته چون در زمانه ای زندگی می کنیم که هزاران ستاره را در آسمان شب می بینیم. وقتی در محیط بیرون قدم می گذارید و به بالای سرتان نگاه می کنید ستارگانی را می بینید که به شهر بزرگی از ستارگان به نام کهکشان راه شیری تعلق دارند. اگر با یک تلسکوپ به آسمان نگاه کنید می توانید قسمت بیشتری از کهکشان راه شیری را مشاهده کنید. با استفاده از بزرگ ترین و قوی ترین تلسکوپ ها می توانید چشم اندازتان را به بیش از 13 میلیارد سال نوری گسترش دهید و تعداد بیشتری از کهکشان ها (و یا قسمت هایی از کهکشان ها) را ببینید. ستاره شناسان با این تلسکوپ ها به دنبال پیدا کردن پاسخ پرسش ها درباره نحوه و زمان تشکیل اولین ستاره ها و کهکشان ها هستند.

کهکشان ها از ستاره ها تشکیل می شوند. اگر ستاره ها واحدهای اصلی سازنده کهکشان ها باشند، چگونه شروع به شکل گیری کرده اند؟ برای پاسخ دادن به این پرسش، باید درباره این که جهان چگونه شروع شده و اولین دوره های کیهانی چگونه بوده اند فکر کنیم. همه ما درباره بیگ بنگ شنیده ایم و می دانیم که گسترش جهان از این واقعه آغاز شده است. دانشمندان عقیده دارند که این حادثه حدود 13.8 میلیارد سال پیش رخ داده است..

ما نمی توانیم به این دوره زمانی برگردیم، اما می توانیم با آن چه تابش زمینه ای ریزموج های کیهانی (CMBR) نامیده می شود درباره شرایط بسیار ابتدایی جهان چیزهایی بیاموزیم. این تابش زمینه ای حدود 400000 سال پس از انفجار بزرگ منتشر شد و از ماده منتشر کننده نوری که در سراسر جهان جوان و به سرعت در حال گسترش توزیع شد می آید.

جهانی پر از مه را تصور کنید که اشعه با انرژی بالا بیرون می داد. این مه که گاهی اوقات «سوپ اولیه کیهانی» نامیده می شود با اتم های گاز پر شده بود که هنگامی که جهان گسترش می یافت خنک می شدند. این مه به قدری متراکم بود که اگر ستارگان وجود داشتند، نمی توانستند از میان مه تشخیص داده شوند. چند صد میلیون سال طول کشید تا جهان گسترش یافت و خنک شد و این ماده شفاف شد. این دوره زمانی که هیچ نوری نمی توانست راهش را از میان مه پیدا کند دوره های تاریک کیهانی نامیده می شود.