دیوار چین چگونه ساخته شد؟

دیوار چین در مدت ۲۰ سال در دوران چین شی هوانگ کامل شد. فرمانروایان پیش از او برای جلوگیری از یورش اقوام صحراگرد، قسمت‌هایی از این دیوار را ساخته بودند. چین شی هوانگ بخش‌های مختلف این دیوار را به یکدیگر متصل کرد تا دژی به طول ۲۱ کیلومتر با ۲۵ برج نگهبانی در مرز شمالی دیوار شکل بگیرد. برای ساخت این دیوار از مردم عادی که بیشتر آنان کشاورز بودند استفاده شد.

چینی‌ها از قبل در دوره بهار و پاییز بین قرن ۸ و ۵ ق.م با فنون دیوارسازی آشنا بودند.در طول این زمان و دوره متعاقب آن کشورهای متخاصم، ایالت‌های چین، وی، ژائو، چی، هان، یان و ژونگشان همگی برای دفاع از مرزهای خود استحکامات گسترده‌ای ساختند. این دیوارها که برای مقاومت در برابر حمله اسلحه‌های کوچک مانند شمشیر و نیزه ساخته شده‌اند، بیشتر از سنگ یا با کوبیدن خاک و شن بین قاب‌های تخته ساخته می‌شوند.

ژنگ پادشاه شین آخرین مخالفان خود را سرکوب کرد و چین را به عنوان اولین امپراتور سلسله کین (کین شی هوانگ) در سال ۲۲۱ ق. م متحد کرد. او با هدف تحمیل حکومت متمرکز و جلوگیری از ظهور مجدد اربابان فئودال، دستور داد بخش‌هایی از دیوارهایی که امپراتوری او را بین ایالات سابق تقسیم می‌کرد، تخریب کنند. با این حال، برای قرار دادن امپراتوری در مقابل مردم شیونگنو از شمال، دستور ساخت دیوارهای جدید را داد تا استحکامات باقی مانده را در امتداد مرز شمالی امپراتوری به هم متصل کند. "بسازید و ادامه دهید" یک اصل راهنمای اصلی در ساخت دیوار بود که به این معنی است که چینی‌ها مرز ثابتی برای همیشه ایجاد نمی‌کنند.

حمل و نقل مقدار زیادی از مصالح مورد نیاز برای ساخت و ساز دشوار بود، بنابراین سازندگان همیشه سعی می‌کردند از منابع محلی استفاده کنند. سنگ‌های کوه‌ها بر فراز رشته‌کوه‌ها استفاده می‌شد، در حالی که از خاک‌های کوبیده برای ساخت و ساز در دشت‌ها استفاده می‌شد. هیچ سند تاریخی باقی نمانده که نشان دهنده طول و مسیر دقیق دیوارهای کین باشد. بیشتر دیوارهای باستانی در طول قرن‌ها فرسایش یافته‌اند و امروزه بخش‌های بسیار کمی باقی مانده‌است. هزینۀ انسانی ساخت و ساز ناشناخته است، اما توسط برخی نویسندگان تخمین زده شده‌است که صدها هزار کارگر در ساخت دیوار دودمان چین جان خود را از دست دادند. بعدها، هان، سلسله‌های شمالی و سوئی‌ها، همگی بخش‌هایی از دیوار بزرگ را تعمیر، بازسازی یا گسترش دادند تا از خود در برابر مهاجمان شمالی دفاع کنند. سلسله‌های تانگ و سونگ هیچ تلاش قابل توجهی در منطقه انجام ندادند. سلسله‌هایی که توسط گروه‌های قومی غیر هان تأسیس شده‌اند نیز دیوارهای مرزی خود را ساخته‌اند: وی شمالی تحت حاکمیت ژیان‌بی، لیائو تحت فرمانروایی خیتان، جین به رهبری جورچن و شیا غربی تأسیس‌شده توسط تانگوت، که در طول قرن‌ها بر سرزمین‌های وسیعی بر شمال چین حکومت می‌کردند. دیوارهای دفاعی ساختند، اما این دیوارها در شمال دیوارهای بزرگ دیگر که ما آن را می‌شناسیم، در منطقه خودمختار چین مغولستان داخلی و در خود مغولستان امروزی قرار داشتند.

مفهوم دیوار بزرگ دوباره تحت حکومت مینگ در قرن ۱۴ و پس از شکست ارتش مینگ توسط اویرات‌ها در نبرد تومواحیا شد. مینگ پس از نبردهای پی در پی نتوانسته بود برتری واضحی بر قبایل مغول به دست آورد و درگیری طولانی مدت بر امپراتوری تلفات وارد می‌کرد. مینگ با ساختن دیوارهایی در امتداد مرز شمالی چین، استراتژی جدیدی را برای دور نگه داشتن قبایل عشایری اتخاذ کرد. با تصدیق کنترل مغول در صحرای اوردوس، دیوار به جای اینکه خم رودخانه زرد را در بر بگیرد، از لبه جنوبی کویر پیروی می‌کرد.

بر خلاف استحکامات قبلی، بنای مینگ به دلیل استفاده از آجر و سنگ به جای خاک کوبیده، محکم‌تر و دقیق‌تر بود. تخمین زده می‌شود که تا ۲۵۰۰۰ برج دیده‌بانی روی دیوار ساخته شده باشد. همان‌طور که حملات مغول به‌طور دوره ای در طول سال‌ها ادامه یافت، مینگ منابع قابل توجهی را برای تعمیر و تقویت دیوارها اختصاص داد. بخش‌های نزدیک به پایتخت مینگ پکن به‌طور ویژه قوی بود. چی جیگوانگ بین سال‌های ۱۵۶۷ و ۱۵۷۰ نیز دیوار را تعمیر و تقویت کرد، بخش‌هایی از دیوار خاکی را با آجر پوشش داد و ۱۲۰۰ برج مراقبت از گذرگاه شانهایگوان تا چانگپینگ ساخت تا در مورد نزدیک شدن مهاجمان مغول هشدار دهد. در طول دهه‌های ۱۴۴۰ تا ۱۴۶۰، مینگ همچنین به اصطلاح «دیوار لیادونگ» را ساخت. از نظر عملکرد مشابه دیوار بزرگ (که به تعبیری گسترش آن بود)، اما در ساخت و ساز اساسی تر، دیوار لیائودونگ مرکز کشاورزی استان لیادونگ را محصور کرد و از آن در برابر تهاجمات احتمالی اوریانغان جورچن(مغول) از شمال غربی و جورچن‌های جیانژو از شمال محافظت کرد. در حالی که در برخی از قسمت‌های دیوار لیائودونگ از سنگ‌ها و کاشی‌ها استفاده می‌شد، بیشتر آن در واقع یک خاکریز خاکی با خندق‌هایی در دو طرف بود.

در اواخر دوره مینگ، دیوار بزرگ به دفاع از امپراتوری در برابر تهاجمات منچو که در حدود سال ۱۶۰۰ آغاز شد، کمک کرد. حتی پس از از دست دادن تمام لیادونگ، ارتش مینگ گذرگاه بسیار مستحکم شانهایرا در دست داشت و مانع از تسخیر منچوها بر سرزمین چین شد. منچوها سرانجام توانستند در سال ۱۶۴۴ از دیوار بزرگ عبور کنند، پس از اینکه پکن قبلاً به دست سلسله کوتاه مدت شون لی زیچنگ سقوط کرده بود. قبل از این زمان، منچوها چندین بار برای حمله از دیوار بزرگ عبور کرده بودند، اما این بار برای تسخیر بود. دروازه‌های گذرگاه شانهای در ۲۵ مه توسط ژنرال مینگ، وو سانگوئی، گشوده شد، که با منچوها متحد شد و امیدوار بود از منچوها برای بیرون راندن شورشیان از پکن استفاده کند.منچوها به سرعت پکن را به تصرف خود درآوردند و در نهایت هر دو سلسله شون و مقاومت مینگ باقی مانده را شکست دادند و حکومت سلسله چینگ را بر سرتاسر چین مستحکم کردند.

هنگامی که چین پس از شکست در جنگ‌های اول و دوم تریاک مرزهای خود را به روی بازرگانان و بازدیدکنندگان خارجی باز کرد، دیوار بزرگ به جاذبه اصلی گردشگران تبدیل شد. سفرنامه‌های اواخر قرن نوزدهم شهرت دیوار بزرگ را بیشتر نشان می‌داد.

این دیوار بزرگ را برای حفاظت چین در مقابل مهاجمان مغول ساختند. تقریباً در سال ۲۴۶ قبل از میلاد، چین را به ایالت کوچکی تقسیم کردند. پادشاه شی هوانگ تی قسمت‌های مختلف چین را با هم متحد ساخت. در شمال این امپراتوری مغول‌ها زندگی می‌کردند. از ترس اینکه مبادا آن‌ها در هر زمان به چین حمله‌ور شوند، پادشاه برای حفاظت کشور در مقابل خطر دستور داد تا دیوار بزرگ چین را بنا کنند؛ بنابراین دیواری ساختند که از شای کوان در خلیج پوای شروع شده و به چایکومان در گانسو می‌رسید. سربازان گشتی از طریق جاده‌ای که در امتداد دیوار بود علامتهایی را به سرعت ارسال می‌کردند. هیچ‌کدام از پادشاهان با ساخت دیوار به هدف خود نرسیدند. چون دیوار در جاهای زیادی شکست و مغول‌ها فرصت یورش به چین را پیدا کردند. ممکن بود ساختن دیوار بزرگ هرگز عملی نشود، اما آن‌ها توانستند آن را بسازند.