تکامل دلیلی بر تنوع جانداران؟

در این پست بطور مختصر بر نظریه تکامل و برخی توجیهات آن میپردازیم.

تکامل [فرگشت] نظریه ای علمیست که بیان میدارد : گیاهان و جانوران با گذشت زمان به لحاظ ژنتیکی تغییر میکنند و در طول چندین نسل در پاسخ به ضرورت‌های محیط های متغییر زمین ، دگرگون میشوند و انطباق می‌یابند.

این فرایند زیستی شامل تولید مثل ، تنوع و انطباق میشود ، چارلز داروین که نظریه انتخاب طبیعی ( در پستهای‌بعدی ) را در سالهای ۱۸۳۷ تا ۱۸۳۹ صورت بندی کرد و این فرایند را 《 حفظ تبار با اصلاح 》 نامید : حفظ تبار نیای مشترک با اصلاح خصوصیات زیستی در طول زمان.

انتخاب طبیعی یک فرایند تکاملی کلیدیست که سبب بقای جاندارانی که بیشترین سازگاری را با محیط های محلیشان دارند میشود ، اما چه شواهدی برای توجیه تکامل موجودات وجود دارد ؟

شواهد مختلفی وجود دارد که بر تکامل تاکیید میکند ، مانند : ساختار های همولوگ ، وستجیال و مطالعات مولکولی . نوعی کالبدشناسی به نام کالبدشناسی مقایسه ای وجود دارد که به بررسی شباهات و تفاوت های‌ میان جانداران میپردازد ، از این طریق میتوان گونه های خویشاوند را تشخیص داد.

یکی از این شواهد ساختارهای همولوگ (همتا) است ، ساختار های همولوگ ، ساختارهایی هستند که آناتومی (ساختار) مشابهی دارند اما میتوانند کار متفاوتی انجام دهند ، پژوهشگران بر این باورند جانورانی که دارای ساختارهای همتا میباشند دارای نیای مشترک هستند و از یک جد مشترک مشتق شده اند. در تصویر بالا میبینم که اندام حرکتی جلویی در جانورانی مانند انسان ، گربه ، اسب ، دلفین و ... از طرح ساختاری مشابهی تشکیل شده که نشان دهنده جد مشترک این جانوران است.

ساختار های وستجیال در طی کالبدشناسی مقایسه‌ای گاهی به ساختارهایی بر میخوریم که در برخی گونه ها کاربردشان را از دست داده اند و در برخی دیگر هنوز پر کاربرد هستند. برای مثال در برخی مارها بقایایی از استخوان لگن وجود دارد که کاربردش را از دست داده ، اما در برخی دیگر مانند سوسمار ها لگن هنوز کاربرد دارد که نشان دهنده این است که مارها و سوسمارها دارای جد مشترک هستند ، یا عضلات گوش انسان از ساختارهای وستجیال هستند که کاربرد خود ( حرکت گوش ) را از دست داده اند اما در اکثر میمونها مانند بوزینه دم کوتاه هنوز فعالیت خود را حفظ کرده اند.

انتقادات : تا نیمهٔ قرن ۱۹ میلادی، عموم مردم براین باور بودند که همهٔ جانداران (گیاهان و جانواران) در یک دوره‌ای که آن را اصطلاحاً «شش روز» می‌نامند، خلق شده‌اند. این تفکر، بیشتر ریشه در روایت آفرینش دارد که در ادیان ابراهیمی به صورت‌های گوناگون به آن پرداخته شده است. در سال ۱۸۵۹، زمانی که چارلز داروین کتاب خاستگاه گونه‌ها را منتشر کرد، این ایده که حیات برروی زمین، از یک نیای مشترک فرگشت یافته است، باعث آغاز بحث‌های دانشگاهی با محوریت پیامدهای فلسفی، اجتماعی و مذهبی شد. امروزه فرگشت توسط اکثریت قریب به اتفاق دانشمندان به‌عنوان حقیقت پذیرفته شده است؛ با این حال، فرگشت برای برخی از خداباوران یک مفهوم بحث‌برانگیز است.