لهجه اصفهانی

لهجه اصفهانی یکی از لهجه‌های زبان پارسی است. فارسی اصفهانی لهجه‌ای از فارسی معیار است که با آن تفاوت‌های آوایی، واژگانی و گهگاه ساخت‌ واژه‌ای دارد.

تفاوت لهجه اصفهانی با دیگر لهجه‌ های زبان پارسی، هم در زیر و زبر آوایش واژه‌ها می‌باشد، و هم در آهنگ ادای جمله‌ها است. در لهجه اصفهانی، واژه‌هایی نیز به کار می‌رود که در دیگر لهجه‌ها کمتر به کار می‌روند و یا فراموش شده‌اند.

لهجه کنونی مردم اصفهان باز مانده، دگرگون‌ یافته و سائیدهٔ زبان پهلوی از دوره پارسی میانه می‌باشد.

تفاوت لهجه اصفهانی با دیگر لهجه‌ های زبان پارسی، هم در زیر و زبر آوایش واژه‌ها می‌باشد، و هم در آهنگ ادای جمله‌ها است. در لهجه اصفهانی، واژه‌هایی نیز به کار می‌رود که در دیگر لهجه‌ها کمتر به کار می‌روند و یا فراموش شده‌اند.

لهجه کنونی مردم اصفهان باز مانده، دگرگون‌ یافته و سائیدهٔ زبان پهلوی از دوره پارسی میانه می‌باشد.

لهجه اصفهانی، به عنوان گونه محاوره‌ای ویژه مردمان اصفهان، از همان روزگار ساسانیان، در کنار زبان پهلوی (پارسیک) وجود داشته و پا به پای دیگر لهجه‌های پهلوی درگوشه و کنار سرزمین ایران و گویش‌های آغازین آنها، می‌بالیده‌ است.

به دلیل اینکه لهجه اصفهانی، از لهجه‌های مرکزی ایران می‌باشد، می‌توان گفت که لهجه اصفهانی گونه محاوره‌ای از پهلوی بوده که در اصفهان به آن سخن گفته می‌ شده‌ است.

مردم اصفهان به زبان فارسی و لهجه‌ی شیرین اصفهانی سخن می‌گویند . از ویژگی‌های لهجه‌ی اصفهانی ، اضافه کردن حرف « س » به آخر واژگان است ، که به جای است ، گفته می‌شود .

یهودیان به زبان عبری و ارمنی‌ها با خودشان به زبان ارمنی سخن می‌گویند . سکنه جلفا و چند روستا ازفریدون زبان مخصوص ارمنى دارند.

بختیاری‌های شهر اصفهان به گویش لری گفتگو می‌کنند .شماری از اصفهانی‌ها به زبان کنینانی ، که آمیخته‌ای از زبان فارسی پیشین و امروزی است ، سخن می‌گویند .