من را ببخش (پارت ۱)

نفس نفس میزدم و با تمام سرعت میدویدم امکان نداشت از او سریع تر بدوم ولی باز هم تلاش میکردم با تمام قدرت پرید و پای من را گرفت و گفت :《باختی حالا تو باید من را بگیری‌》 هنوز قبول نداشتم که سرعتم به اندازه ی پسر عمویم نیست عمو ی من وارد حیاط پشتی شد و گفت:《خب دیگه بازی بسه بیاد ناهار》

انقدر گشنه و تشنه بودم که دیگر نمی‌توانستم تا میز بروم و ناهار بخورم عمویم دوباره تکرار کرد:《نمیاید؟ واستا الان درستش میکنم》 خیلی راحت دوتایشان رو گذاشت رو شانه هایش و تا میز ناهارخوری مارا روی شونه هایش حمل کرد

انقدر گشنه و تشنه بودم که دیگر نمی‌توانستم تا میز بروم و ناهار بخورم عمویم دوباره تکرار کرد:《نمیاید؟ واستا الان درستش میکنم》 خیلی راحت دوتایشان رو گذاشت رو شانه هایش و تا میز ناهارخوری مارا روی شونه هاش برد خنده کنان نشستیم غذا خوردیم بقیه ی خانواده خوابیدن ولی ما برگشتیم که بازی کنیم

در زدن ما رفتیم در رو باز کردیم مردی چاقی کچل بود و پرسید:《خانواده شما دوتا اینجان؟》 گفتیم اره وارد شد ما ترسیده بودیم یه نگاه به دور و بر انداخت و یه مشت تو صورت هردومون انداخت چشمانم خیلی کم باز بود وارد خانه شد چشمانم دیگر توان بای بودن نداشت صدا شلیک شنیدم

مرد قهقهه میزد و از در خارج شد هیچ چیز نمی دیدم و همه چیز را می‌شنیدم مرد سوار ماشین شد داد زد:《بهترین قاتل دنیا جمال لام همه رو بی نقص میکشه》 وقتی چشمانم را باز کرده بودم صدا گریه های پسرعمویم را شنیدم بدترین لحظه ی زندگیم را تجربه کرده بودم آشکارتر را به کلی خیس کرده بود