‌ تهی‌

اندیشیدن به تو گران‌بهاترین سكوت من است طولانی‌ترین و پر هیاهوترین سكوت تو همیشه در منی مانند قلب ساده‌ام اما قلبی كه به درد می‌آورد .

‌ سال هاست که آرزو میکنم خاطرات دلم را به تاراج ببرند اما وزن بغض هایم سنگینی می‌کند روی شادی های نا تمامم مرگ من تدریجی‌ است این همه دلتنگی آخر از پای درم می‌آورد .

برای‌ تو‌ چه‌ بگویم؟ بگویم زخمم‌ آنقدر عمیق‌ شده‌ که‌ میتوان‌ در آن‌ درختی‌ کاشت. بگویم‌ غمگینم‌ و‌ مرگ کاری‌ نمیکند؟

به جان جوشم که جویای تو باشم خسی بر موج دریای تو باشم آرزوهای منی، کاش یکی از آرزوهای تو باشم