به نام قلم به اریایی بودنمون افتخار کنیم
ابوعلی حسین بن عبدالله بن سینا در سوم صفر سال ۳۷۰ قمری در روستای اَفشنه بخارا -که در آن زمان پایتخت سامانیان بود- به دنیا آمد. پدرش که از مردم بلخ بود، پیش از تولد ابن سینا به بخارا آمد و به کاری در دستگاه حکومتی گماشته شد، از آنجا زنی به نام ستاره گرفت و از آن زن ابن سینا و برادرش محمود متولد شدند. پدرش حسین، مردی دانش دوست بود و با فراهم کردن امکانات و تشویق ابن سینا سهمی بسزا در پیشرفت علمی او داشته است.
پدر ابن سینا در ۳۹۲ قمری، درگذشت و او بخارا را به سوی گرگانج ترک کرد. در ۴۰۳ قمری، نگارش کتاب قانون را در گرگان آغاز کرد. در ۴۰۴ قمری، به ری رفت و از پشتیبانی سیده ملک خاتون، بیوهی فخرالدوله علی بویه، بهره مند شد. در ۴۰۵ قمری، به سوی همدان به راه افتاد و به نزد شمس الدوله رفت و بیماری او را درمان کرد. در ۴۰۶ قمری، به وزارت شمس الدوله برگزیده شد و نگارش کتاب فلسفی شفا را آغاز کرد. در ۴۱۲ قمری، از کار سیاسی کنار گذاشته شد، چهار ماه زندانی بود و کار نوشت شفا را ادامه داد. در ۴۱۴ قمری، به اصفهان رفت و نزدیک پانزده سال در آن جا ماند و کتاب شفا را به پایان رساند. در ۴۲۱ قمری، مسعود غزنوی به اصفهان یورش آورد و خانهی ابن سینا را غارت کردند.
او سرانجام در ۴۲۷ قمری، همراه علاءالدوله به همدان رفت. در یکی از جنگهای علاءالدوله، ابوعلی سینا دچار بیماری قولنج گشت. او به مداوای خود پرداخت ولی سودی نبخشید و بعد از مدتی بیماری صرع و روده نیز بدان افزوده شد. معالجات بسیار بوعلی و دیگر طبیبان هیچگاه به ثمر ننشست. او پی برد که دیگر معالجه سود ندارد و تسلیم تقدیر الهی گشت. پیوسته قرآن میخواند و از خداوند طلب آمرزش میکرد. اموال خویش را به فقیران بخشید. ابوعلی در دو هفته آخر عمر پربار خویش، به اطعام فقیران پرداخت و بردگان را آزاد ساخت و تمام قرآن را هر سه روز یک بار تلاوت کرد تا اینکه در ۵۸ سالگی، در روز جمعه اول ماه رمضان سال ۴۲۸ قمری (۲۸ خرداد ۴۱۶ شمسی) در همدان بدرود حیات گفت و در همانجا به خاک سپرده شد.
ابن سینا در قسمتی از وصیت نامه خود به ابوسعید ابوالخیر آورده است: «باید دانست که افضل حرکات نماز است و بهترین سکنات روزه و نافعترین خیرات و مبرات صدقه و پاکیزهترین خوبیها تحمل سختیها و باطلترین سعیها لجاج است و بهترین اعمال آن است که از نیت خالص صادر گردد و بهترین نیت آن است که از علم حاصل شود. جود و بخشش به قدری که مقدور باشد، مطلوب است و برای مساعدت مردم ارتکاب اموری که خلاف طبع باشد رواست. در اوضاع شرعی و احترام به سنتهای الهی و مواظبت بر عبادات بدنی، به هیچ وجه تقصیر جایز نیست. حکمت و دانش، اساس و مایه برتری انسان است بر غیر و در تحصیل دانش معرفت الهی بر همه چیز مقدم است؛ زیرا شرافت هر علمی بسته به موضوع آن است».
ابن سینا هوش و حافظهای خارق العاده داشت، سرعت یادگیریاش شگفت بود. به گونهای که توانست بسیاری از علوم را بدون استاد بیاموزد و گاهی نیز بر استادان خویش خرده میگرفت و به آنان علم میآموخت
بخشی از آثار و تألیفات ابوعلی سینا: احکام الادویة القلبیة؛ ارجوزة فی تدبیر الصحة فی الفصول الاربعة؛ رساله فی الفَصد، رساله فی القولنج؛ نقالة فی النبض (به فارسی)؛ الاجرام السماویه؛ مختصر اقلیدس، در هندسه؛ ابطال النجوم؛ رسالة فی الکیمیا؛ رسالة فی العشق؛ رسالة القوی الطبیعی؛ رسالة فی الزاویه. ____________________________ اگر خواستید توضیحات هر کتاب را به صورت جداگانه در یک پست می گذارم و این مطالب از سایت دانشنامه ی اسلامی برداشته شده شما را به خدا می سپارم
اگر پسندیدی، لایک کن و به سازنده انرژی بده!
نظرات بازدیدکنندگان (2)