☆ قلب شکننده آفتاب گردان او☆ پارت ۳☆

انقدر سر و صدا زیاد بود که دیگه صدای خودمم نمیشنیدم‌ خب ، الان میرای میاد سمت ایستگاه اتوبوس پس من باید حواسم بیشتر به اطراف اینجا بدم. یهو چشمم به مَردی تقریبا ۶۰ ساله افتاد که روی یکی از صندلی های ایستگاه اتوبوس نشسته بود و با ترس و وحشت کیفش و بغل کرده بود. یهو متوجه نگاهم شد برگشت طرفم و با صدایی که در اعماق استرس موج میزد گفت : _ شما هم مسافرین؟ ممنون میشم کمکم کنین. _ بله ، ولی نمی تونم چون زیاد اینجارو نمیشناسم. بعد از اینکه جوابش و دادم جا میخوره. دوتا لب هاش رو از سر ناامیدی روی هم فشار میده و ساعت زیبایی رو که به کوله پشتیش وصل بود رو با دست هاش بغل میکنه. هعی.....میرای اگه بیای باید به دونفر کمک کنی. وسط این همه همهمه یه لحظه احساس گرما و سوزش زیادی روی گردنم حس کردم ، آروم دستم و عقب بردم تا گردنم و لمس کنم ، یهو یک چیزی سفت از موهام میگیره و به عقب میکشه.همونطور که سرم عقب میره دعا میکنم به جایی نخوره.

_ احمققق ، نمی دونی چقدر داشتم دنبالت میگشتم درحالی که تو داری با یه پیرمرد حرف میزنی؟؟ همونطور که کمرم و به عقب خم کرده بودم ، میرای با دستاش محکم از موهام مثل یک هویج گرفته بود. سرش مثل یک کلاه روی صورتم سایه انداخته بود‌‌. همیشه غرغر میکنه ، اما ایندفعه فرق داشت. کمی مکث می کنه و بعد من و رها میکنه. من هنوز با تعجب بهش خیره شدم. اصلا تغییر نکرده. چشم های درشت ، بینی کوچیک و سربالا ، چونه‌ی وی شکل ، لب های قلوه‌ای و موهای بلند به رنگ قهوه‌ای روشن. بدون اینکه چیزی بگم دستم و به نشانه‌ی دست دادن سمتش دراز میکنم ، ولی انگار میرای با اینا راضی نمیشه‌. دستش و دور گردنم انداخت و بغلم کرد‌. محکم فشارم داد ، موهاش بوی کیک شکلاتی سوخته میداد. اما من دستام و حرکت ندادم. از بغل خوشم نمیاد. بعد ۲ دقیقه بالاخره ازم جدا شد. به زور لبخندی زدم و با انگشت شصتم از جلوی شونه

هام به اون پیرمرد اشاره کردم. _ باید بهش کمک کنیم. _ نه ، ما اینجا به هیچکس اعتماد و کمک نمی‌کنیم. _ ولی.....اون واقعا نیاز به کمک داره.... دستش و دراز میکنه و از بازوم میگیره و من و میکشه. زیر لب آروم میگم : شرمنده پیرمرد! دنبال میرای راه میفتم. جمعیت تمومی نداشت‌ و ما طبق حرف های میرای به سمت یک ماشین سیاه درحال حرکت بودیم. میرای برگشت و بهم لبخند دندون نمایی زد و گفت : _ قراره کلی با من بهت خوش بگذره! اصلاً سئول رو برات بهشت میکنم. بعد با انگشت هاش علامت راک درآورد. هوفی گفتم و وانمود کردم اهمیت نمیدم ، درحالی که داشتم از ذوق میمردم. از پیاده رو گذشتیم ، انقدر بهم تنه زده بودن شونه‌ی سمت چپم درد میکرد. ولی اینش خوب بود که صدای اعتراض چرخ های چمدون هام در آغوش جمعیت خفته بود و دیگه من رو اذیت نمی‌کرد. بعد از کمی پیاده‌روی میرای سوار ماشین مدل بالای سیاهی شد و همونطور که هنوز کامل وارد ماشین نشده بود با یکی از پاهاش که بیرون بود زد روی زمین و بلند داد زد _ اَه بیا دیگه دیر شددد! _ اومدم اومدم. سرم و کمی خم کردم به پایین و وسایل هام و تو خودم جمع تا سریع تر حرکت کنم. همین که به ماشین رسیدم خودم و پرت کردم روی صندلی هاش و میرای محکم در و بست. چشمام و باز کردم و دیدم تو یک ماشین سیاه هستم و میرای و بادیگاردش ، هردو به من با لبخند دندونمای ترسناکی خیره شدن..... اونجا بود که فهمیدم میرای ، قراره برای من کلی خاطره بسازه.

★★★★★