شیطان در بهشت، part 1.

اگه انیمه black butler رو دیدید، این فن فیکشن می‌تونه براتون خیلی جالب باشه و اگه هم نه امیدوارم جذبتون کنه...داستان درمورد شیطانیه که مجبور شد با یک انسان اشراف زاده که پدر مادرش مرده بودن قرارداد ببنده و تا آخر عمر اون دختر بهش خدمت کنه، در ازای روح انسانه.. و وسطای قرارداد اتفاقای عجیبی شروع به افتادن کرد.

(تصویر نامرتبط😭) مقدمه: بنده بالاخره تنبلی رو گذاشتم کنار و نوشتن رو شروع کردم. چند تا نکته درمورد این رمانم میگم که گیج کننده نباشه: ۱. شیاطین از روح انسان ها تغذیه میکنن، ولی دیگه اگه مثل سگ گشنشون باشه مجبورن از خونشون هم استفاده کنن. ۲. هرچی گناه اون انسان کمتر باشه، خوشمزه تر و جالب تر برای شیاطین میشه.. ۳. این داستان ربط خاصی به انیمه black butler نداره و فن فیکشن نیست و یه داستانی مشابهشه ولی کسایی که این انیمه رو دیدن این داستان می‌تونه خیلی براشون جالب باشه و چیزای زیادی یاد بگیرن. بیوگرافی از کاراکتر ها هم بعدا میزارم⁦(•‿•)⁩

start: ساعت رو نگاه کردم. شیش صبح، همین الانشم دیر شده. کتم رو برداشتم و پوشیدمش، توی عمارت خالی و مجلل قدم زدم. در اتاقشو باز کردم. روی تخت بزرگش، بی خبر از همه‌چیز خوابیده بود. ناخواسته لبخندی زدم که سریع محو شد. موجودی مثل من نباید لبخند بزنه. اِما معمولا ساعت هفت صبح بیدار می‌شد ولی من یک ساعت زودتر میرفتم تو اتاقش‌. چرا؟ خودمم نمیدونم. اگه بدونم هم نمیخوام بپذیرم. هرچند دلم نمیخواد به خودم دروغ بگم.. اعتراف میکنم چیزهایی رو دارم حس میکنم که نباید. نمی‌دونم چین. شایدم میدونم. از خودم خجالت میکشم. دو سال طول کشید تا فهمیدم این حسا چین...

شاید یکسری محبت انسان‌وار؟ طبیعتا من نباید اینجور چیزا رو حس کنم. مخصوصا برای یه انسان کوچیک که طرف قراردادمه، ولی نمیتونم به خودم کمک کنم. وقتی بیداره نمیزاره بهش نگاه کنم یا بهش دست بزنم، نمی‌دونم یک نوع فوبیا یا ترامائه یا چی. ولی میترسم یک روز کنترلم رو از دست بدم و دیگه هیچ اهمیتی به قانوناش ندم. دوباره بهش خیره شدم. موهای سفیدش روی بالش ریخته، شونه های باریکش با هر نفسش بالا و پایین می‌رفت.

دوباره لبخند زدم. بدون اینکه حتی خودم متوجه بشم دستم رو سمت گردن-صورتش بردم و آروم لمسش کردم. گرم بود، خون رو اون زیر حس میکردم. آروم چشماشو باز کرد. داشت بیدار میشد؟ میتونم بگم که داشتم سکته میکردم، با هر سرعتی که داشتم قبل اینکه کاملا بیدار شه از اتاق بیرون رفتم.. چند دقیقه بعد که مطمئن شدم بخیر گذشته و بدون اینکه بفهمه بهش دست زدم بیدار شده(هرچند غیر ممکن بود نفهمه ولی امیدوارم این یه بارو نادیده بگیره)، در اتاقش رو باز کردم،با همون لبخند همیشگی که به طرز ضایعی الکی بود چون با این وضعی که دارم باید مینشستم و ساعت ها گریه میکردم.

-"صبحتون بخیر، لیدی." مثل همیشه جوابمو نداد.. اخلاقش با سگ برابری میکنه، من چی توش میبینم که انقدر...جذب کنندست؟ -"صبحانه حاضره-" +"گشنم نیست." -"دوبار...ام چیز، منظورم اینه که باید برای سالم موندن صبحانتو بخوری. همین الانشم لاغر-" +"بهت گفته بودم اونطوری صدام نکنی، نه؟" آهی کشیدم. زیادی لجبازه ولی این همه چیزو سخت تر می‌کنه. گند بودن اخلاقش چیزیو تغییر نمیده و فقط بیشتر از خودم متنفر میشم.. ولی فکر نمیکنم اصلا بهم اهمیتی بده.