بدترین کنسول های تاریخ بازی

Laser Active، در سال ۱۹۹۳ شرکت پایونیر از کنسول بازی خود به نام Laser Active پرده برداشت. کنسولی که مثل پلی استیشن از دیسک‌های لیزری پشتیبانی می‌کرد و قرار بود پلتفرمی خوبی برای نسل جدید بازی‌ها باشد. اما مسئله اینجا بود که Laser Active به صورت پیش فرض نمی‌توانست همه بازی‌ها را اجرا کند و باید برای تجربه یک سری بازی‌ها، ماژول‌های قابل تعویض این کنسول را نیز خریداری می‌کردید. به خاطر همین موضوع، قیمت Laser Active با تمام متعلقاتش به بیش از ۲۵۰۰ دلار می‌رسید که طبیعتا در آن زمان برای هیچکس پرداخت چنین هزینه گزافی نمی‌ارزید. به همین خاطر بازی‌سازان هم خیلی از این کنسول استقبال نکردند و عدم عرضه یک بازی موفق روی Laser Active، باعث شد تا پایونیر به تولید آن در سال ۱۹۹۵ پایان دهد

Pippin اگر طرفدار برند اپل هستید و برایتان سوال شده که چرا این شرکت سراغ ساخت کنسول‌های بازی نمی‌رود، باید بگویم که آن‌ها این کار را انجام دادند و تجربه خوبی برایشان نبود. در سال ۱۹۹۶ شرکت اپل با همکاری باندای، کنسولی به نام Pippin را با قیمت فضایی ۶۰۰ دلای وارد بازار کردند؛ دقیقا در همان زمانی که سونی و نینتندو نبض بازار را با کنسول‌هایی به مراتب ارزان‌تر در دست گرفته بودند. حالا دلیل این قیمت عجیب چه بود؟ اینکه Pippin به اینترنت متصل می‌شد و به شما اجازه می‌داد که با استفاده مرورگر شرکت اپل، در فضای وب جستجو کنید؛ ویژگی که در آن زمان برای هیچکس اهمیتی نداشت. حال حساب کنید چه بلایی سر کنسول که صرفا یک مرورگر وب بود و هیچ بازی درست و حسابی برای ارائه به گیمرها نداشت آمد.

3DO Interactive Multiplayer 3DO در ابتدا یکی از جذاب‌ترین و قدرتمندترین رقبای پلی استیشن به حساب می‌آمد. متاسفانه پاناسونیک خیلی با بازار کنسول‌های بازی آشنا نبود و دلیل شکستش هم همین بود. آن‌ها روی این کنسول قیمتی ۷۰۰ دلاری گذاشته بودند. این یعنی اگر 3DO امسال قرار بود عرضه شود، باید برایش چیزی در حدود ۱۲۵۰ دلار ناقابل پرداخت می‌کردید. قیمی بالا برای کنسولی که اصلا بازی نداشت. بله، 3DO در روز لانچش، فقط یک بازی برای تجربه داشت و بعد از تمام کردنش باید از این کنسول گران قیمت، به عنوان یک دکور لاکچری در میز تلویزیونتان استفاده می‌کردید. به خاطر همین لانچ بد نیز 3DO خیلی دوام نیاورد تقریبا دو سال بعد از تولدش، مرگی دردناک و زودهنگام را تجربه کرد.

N-Gage شرکت نوکیا که در سال‌های دور به خاطر موبایل‌های جذابش شهرت زیادی داشت، در سال ۲۰۰۳ تصمیم گرفت با طراحی موبایل گیمینگی به نام N-Gage به مصاف کنسول دستی گیم‌بوی نینتندو برود. اما N-Gage چند مشکل خیلی بزرگ داشت. اولا اینکه موبایل گیمینگ نوکیا برای موبایل بودن خیلی بزرگ بود و به خاطر ظاهر عجیبش، هر کسی نمی‌توانست در آن زمان از N-Gage برای کارهای روزمره‌اش استفاده کند. علاوه بر این، تعداد بازی‌هایی که به صورت انحصاری برای N-Gage ساخته شده بودند، خیلی محدود بود و عملا شما به جز یکی دو عنوان مطرح چیزی برای تجربه روی این کنسول هیبریدی در اختیار نداشتید. ناگفته نماند که باید برای عوض کردن بازی‌های N-Gage، باتری آن را جدا می‌کردید. خب این هم یک ایراد طراحی بود که طبیعتا خیلی از گیمرها نمی‌توانستند با آن کنار بیایند

Virtual Boy در سال ۱۹۹۵ نینتندو تصمیم گرفت تا در ازای فدا کردن مسائلی همچون رنگ‌های مختلف از بازی‌ها، گیمرها را به شکل مستقیم وارد دنیایی سه بعد کند. بله، Virtual Boy به نوعی اولین هدست-کنسول واقعیت مجازی بود که شما می‌توانستید با چسباندن چشمتان به لنزهایش، وارد جهان بازی‌های متفاوت نینتندو شوید. فقط مسئله اینجا بود که جهان رنگارنگ بازی‌های نینتندو، برعکس همیشه هیچ رنگی به جز قرمز برای ارائه نداشتند. این موضوع آنقدر چشم را اذیت می‌کرد که هیچکس بیشتر از ۱۰ دقیقه نمی‌توانست در بازی‌های Virtual Boy دوام بیاورد و به خاطر همین مسئله پرونده Virtual Boy خیلی زود بسته شد