زندگی یا مرگ؟

گلبرگی دیگر بر زمین افتاد. گل رز از همان روزی که دستانی کوچک با لطافتی آمیخته با خشونت ساقه‌اش را که زندگی در آن جریان داشت از ریشه و خاک جدا کردند می‌دانست که سرانجامش اینگونه خواهد بود؛ مانند سرانجام دیگر گل‌هایی که باد، داستان‌شان را برای او زمزمه می‌کرد. از مرگ داستان‌های بسیاری شنیده بود. داستان‌هایی که در آنها مرگ همواره صورتی ترسناک داشت اما گل رز آنقدر به زندگی عشق می‌ورزید و زندگی کردن را دوست می‌داشت که هیچگاه به خود جرئت اندیشیدن به آن را نمی‌داد. به مرگ تنها به عنوان موجودی افسانه‌ای می‌نگریست که فقط در داستان‌ها وجود دارند و خود را آنچنان سرشار از زندگی می‌دانست که گمان می‌کرد مرگ حتی فکر نزدیک شدن به او را هم در سر نمی‌پروراند چه برسد به اینکه به خود جرئت دهد تا به او نزدیک شود. اما اکنون حضور مرگ را که بر وجودش سایه افکنده بود و ذره ذره زندگی را از وجودش می‌ربود، به وضوح حس می‌کرد.

به گلبرگ‌های پژمرده‌اش که بر زمین سقوط کرده بودند و دیگر ردی از زندگی در آنها به چشم نمی‌خورد، خیره شده بود. می‌دانست مدت زیادی طول نخواهد کشید تا مرگ ، دیگر گلبرگ‌هایش را نیز از زندگی تهی کند و سرانجام ، تمام وجودش را. اما گل می‌دانست که زندگی هیچگاه او را تنها نخواهد گذاشت. این پیمانی بود که از همان لحظه تولد و از وقتی که هنوز دانه‌ای کوچک در خاک بود، با زندگی بسته بود. گل زندگی را خوب می‌شناخت؛ او اهل پیمان شکنی نبود. پس چرا اکنون داشت او را ترک می‌کرد؟! چشمانش را بست و به آن روز که زندگی در وجودش دمیده می‌شد و این عهد را با او می‌بست فکر کرد. زندگی به او چه گفته بود؟ ... سعی کرد سخنانش را به یاد آورد..."دوست کوچک من! من و تو از این لحظه به بعد همواره با هم هستیم و می‌مانیم. هيچگاه تو را ترک نمی‌کنم و اگر روند دنیا ما را وادار به جدایی کرد باز هم...باز هم راهی پیدا می‌کنم تا با هم بمانیم. تنها کاری که باید انجام دهی این است که مرا گم نکنی، شاید همواره به این شکل نمانم. اما یادت باشد ، هر شکلی هم که به خود بگیرم باز هم دوستت خواهم داشت. این را یادت باشد و بدان زندگی هیچگاه عهد شکن نیست."

صدای افتادن گلبرگی دیگر او را از خیالاتش بیرون کشید. حال ، مرگ بیش از پیش به او نزدیک می‌شد و گل رز در تلاش برای گریختن از چنگال مرگ، اطراف را در پی زندگی جستجو می‌کرد. اما دیگر امیدی نبود. آخرین گلبرگ نیز بر زمین افتاد و مرگ او را در آغوش گرفت. درست در همان لحظه‌ی آخر گل زندگی را دید. آری ، او زندگی را درست در همان لحظه‌ای یافت که مرگ او را در آغوش کشید. مرگ بیش از همه سرشار از زندگی بود...

گفتی مرا چو جویی در جان خویش یابی⋆ چون جویمت که در جان، بس بی نشان نشستی/ برخاست ز امتحانت یکبارگی دل من⋆ من خود کیم که با من در امتحان نشستی/ تا من تو را بدیدم، دیگر جهان ندیدم⋆ گم شد جهان ز چشمم، تا در جهان نشستی