شبی که برای من صبح نشد.....

(حقیقت، زندگی خودم) حدودا کلاس دوم بودم. یه دوست صمیمی داشتم اسمش اِلیا بود. بچه های کلاس چاپلوس خطابش میکردن و دائم مسخرش میکردن. منم خیلی کم حرف میزدم هیچی نمیتونستم بگم.... اِلیا لکنت زبون داشت و نمیتونست بعضی حرفارو بگه.... همین دلیل اصلی مسخره شدنش بود. بعضی وقتا میشست توی حیاط گریه میکرد و من حتی دل داری بلد نبودم....

یه روز الیا با معلممون کار داشت رفت جای خانوم شروع کرد به حرف زدن. بچه ها هم کوششه کلاس در گوش هم پچ پچ میکردن و بهش میخندیدن. خون جلوی چشامو گرفته بود. دلمو به دریا زدم بلند شدم داد زدم: خانوم رفیعی(معلممون)، چرا هروقت الیا حرف میزنه بچه ها مسخرش میکنن؟. دلیلشو خودم میدونستم، ولی حرفه دیگه ای نداشتم. یهو الیا داد زد: تو چرا حرف زدی!.

اون موقع یه چیزی درونم شکست.... فک کنم قلبم بود.... 💔

:))))))))