تاریخ چوسان

از اواخر قرن چهاردهم میلادی، سلسله پانصد ساله گوریو که در سال ۹۱۸ تاسیس شده بود متزلزل شده و بنیادهای آن بر اثر سال ها جنگ و تصرف بالفعل از جانب امپراطوری در حال تجزیه مغول در حال سقوط بود. مشروعیت گوریو در داخل دربار سلطنتی به موضوعی مناقشه برانگیز تبدیل گشته بود. خاندان سلطنتی در اداره مناسب پادشاهی ناکام به نظر می رسید. ما فوق همه آنها، نسل ها ازدواج سیاسی با سلسله یوان باعث لکه دار شدن نسل سلطنتی گردید. رقابت در میان شاخه های مختلف خاندان سلطنتی فوران کرد و حتی گمان می رود مادر پادشاه یو نیز یک فرد غیر اشرافی باشد. این موضوع به شایعاتی ختم شد که عنوان می کردند پادشاه یو شاید از نسل پادشاه گونگمین نبوده باشد.

بعد از ظهور سلسله مینگ، دربار سلطنتی در گوریو به دو حزب درگیر تقسیم شد: گروهی هدایت شده توسط ژنرال یی (حامی مینگ) و اردوگاهی به رهبری ژنرال چویی (حامی یوان). گوریو ادعا داشت که جانشین پادشاهی باستانی گوگوریو (که بعدها به گوریو تغییر نام داد) می باشد و از این روی احیای منچوری به عنوان بخشی از قلمرو کره در طول تاریخ آن به عنوان قسمتی از سیاست خارجی گوریو اهمیت داشت. زمانی که قاصدی از مینگ در سال ۱۳۸۸ مصادف با چهاردهمین سال سلطنت پادشاه یو از گوریو به منظور درخواست تسلیم قلمرو شمالی سابق گوگوریو به مینگ به گوریو آمد، ژنرال چویی فرصت را برای گفتگو بر سر حمله ای به شبه جزیره لیائودونگ مغتنم شمرد.

یی برای هدایت حمله انتخاب شد، ولی وی قیام کرد و با بازگرداندن ارتش به گه گیونگ کودتایی را شروع نمود. او پادشاه یو را به نفع پسرش چانگ از گوریو (۱۳۸۸) سرنگون کرد. بعدها یی پادشاه یو و پسرش را پس از تلاشی ناموفق برای احیای سلطنت کشت و خویشاوندی سلطنتی به نام یی (او پادشاه گونگ یانگ لقب گرفت) را به زور به تخت نشاند. در سال ۱۳۹۲، یی توانست جونگ مونگ جو را که رهبری به شدت محترم در گروه وفاداران به سلسله گوریو بود حذف کند و با عزل پادشاه گونگ یانگ و تبعید وی به ووجو، خود به تخت سلطنت تکیه بزند. سلسله گوریو بعد از حدود ۵۰۰ سال حکومت به پایان راه خود رسید.

یی سونگ گه در آغاز سلطنت خویش که حال حاکم کره بود قصد داشت تا استفاده از نام گوریو را برای کشوری که او بر آن حکومت می کرد استمرار بخشیده و به سادگی تبار خط سلطنتی را به سوی خود تغییر دهد و بنابراین از نمای مداوم سنت ۵۰۰ ساله گوریو پشتیبانی کند. اما بعد از چندین تهدید طغیان آمیز از جانب اشراف به شدت تضعیف شده ولی همچنان با نفوذ گوان مون که بر سوگند وفاداری خویش به باقی مانده های گوریو که حال به طائفه وانگ تنزل یافته بودند استمرار می بخشیدند، وفاق در دربار اصلاح شده بر این بود که نیاز است عنوان سلسله جدید تغییر یابد. تجو برای نامگذاری سلسله جدید دو احتمال را در نظر گرفت: ” هواریونگ و ” چوسون ” . بعد از بحث های ممتد داخلی و همچنین تائید امپراطور کشور همسایه یعنی مینگ، تجو نام پادشاهی را چوسون اعلان کرد که ادای احترامی به کشور باستانی کره ای گوچوسون بود.

تجو و دربارش همچنان در مورد آنچه که بایست در مورد نوادگان خاندان عزل شده وانگ انجام دهند نگران بودند. خطر یک شورش برای احیای نسل وانگ و سلسله گوریو باقی مانده بود. تجو تمامی اعضای خاندان وانگ را به ساحل دریای زرد احضار کرد و به آنان دستور داد تا تا سوار یه کشتی به مقصد جزیره گنگهوا شوند، جایی که آنها می توانند با آسودگی در تبعید زندگی کنند. در ادامه این اقدام که در واقع یک تله بود، خدمه ای یک سوراخ در بدنه کشتی در آب های عمیق ایجاد کرد. کشتی غرق شد و آخرین بازماندگان سلسله گوریو نیز به زیر آب رفتند. افسانه ها تصریح می کنند که وابستگان خاندان وانگ در خشکی نام خانوادگی خویش را با اضافه کردن یک ضربه قلموی اضافی از وانگ (王) به اوک (玉) تغییر دادند.

یی قانون گواجون را اعلان کرد و با ضبط زمین ها از اشراف اصولا محافظه کار و ثروتمند کوانمون، آنها را در میان حامیان یی در کمپ سینجین توزیع نمود.