دخترکی روی تخته سنگ..

دخترک در سرمای دی ماه روی تخته سنگ کوچکی نشسته بود تنها بدون مزاحمت و ازاد.... هوای سرد مانند ماری روی پوستش می خزید و هیچ چیز احساس نمی کرد..

صدای قار قار کلاغ ها بالای سرش که ارام نداشتند و روح هر کسی ممکن بود انجا باشد را میخراشید و بر دیدگانش چروک کلافگی بر ارمغان میاورد برای او مهم نبود ...

حتی سنگ های ضمخت ،سرد و سخت هم زیر پاهای کودکانه کوچکش هم نمی توانست این بی حسی را کمی از او دریغ کند...

تنها چیزی که می فهمید غم طرد شدن و از دست دادن لذت به اغوش کشیده شدن در دستان گرم پدرو نوازش های شبانه بر روی گیسوان خرماییش در زیر نگاه نگران مادر

همین کافی بود تا دخترک مجنونیتش اغاز شود ان موریانه های یی که مغزش را می خوردند و با تمسخر می گفتند تو قدر انها را ندانسته ای تو انها را به اندازه کافی نبوییده و نبوسیده ای تو انها را نا امید کرده ای...