یک تیر و دو نشان

سالها پیش که مثل امروز خبری از مداد و خودکار نبود مردم بعضی از کشورها از پر پرندگان برای نوشتن استفاده میکردن

مردم نی شاخه ها و برگ هایش را میکندند تکه های کوچیک می‌کردند تقریبا نزدیک به اندازه ی مداد های امروزی می بریدند و هروقت چیزی می خواستند بنویسند از آن استفاده میکردند

قدیما ابن جوزی که نویسنده ی بزرگی بود هزاران قلم نی استفاده کرده بود و برای نوشتن هر کتابش چند صد نی را تراشیده بود. ابن جوزی تراشه های قلم نی خود را در این سال‌ها دور نریخت و نگهداشت. خانواده و شاگردانش از او میپرسیدند: استاد چرا این ریزه های تراشه را نگه میداری؟

گفت آتش تراشه ی نی خیلی گرم است و می‌تواند به خوبی آدم را گرم کند. پس از سالها،تراشه ها چهار تا کیسه شد تا اینکه ابن جوزی پیرمرد ناتوانی شد و در بستر بیماری افتاد و فوت کرد...

زمانی که شاگردانش برای عیادت به دیدن ابن جوزی رفتند خبردار شدند که استاد فوت کرده است همسر ابن جوزی گفت: استادتان وصیتی کرده است لطفا آخرین خواسته استادتان را برآورده کنید.

"وصیت ابن جوزی" من می‌دانم که در یک روز سرد میمیرم نمی‌خواهم عزیزانم به تکاپو بیفتند تا برای گرم کردن آب غسل من هیزم جمع کنند.من در این سال‌ها چند کیسه تراشه نی جمع آوری کرده ام که در زیر زمین خانه ی من است‌. از شما می خواهم با آن تراشه ها آتشی مهیا کنید آب را گرم کنید و مرا غسل دهید. این تراشه ها را در این سال‌ها برای نوشتن کتاب‌هایم تراشیدم و جمع آوری کردم.